Οι συγγραφείς ξεκινούν από την «διπλή» αμερικανική πόλη Νογκάλες, η οποία χωρίζεται στα δύο με έναν φράχτη . Είναι το Βόρειο Νογκάλες της Αριζόνα που ανήκει στην κομητεία Σάντα Κρουζ των ΗΠΑ και το Νότιο Νογκάλες της επαρχίας Σονόρα που υπάγεται στο Μεξικό. Το Νογκάλες των ΗΠΑ έχει μέσο κατακεφαλήν εισόδημα 30.000 δολάρια, η πλειονότητα των ενηλίκων είναι απόφοιτοι Λυκείου, ο πληθυσμός έχει υψηλό προσδόκιμο ζωής, οι υπηρεσίες ηλεκτροδότησης, τηλεφωνίας, αποχέτευσης, ύδρευσης, συγκοινωνίας λειτουργούν ικανοποιητικά και υπάρχει αίσθημα ασφάλειας. Ο πολίτης εκεί θεωρεί ότι η κυβέρνηση, παρά τις ανεπάρκειες της και τα κρούσματα διαφθοράς, είναι ο αντιπρόσωπός του και μπορεί με την ψήφο του να αντικαταστήσει το δήμαρχο, τους βουλευτές, τους γερουσιαστές ακόμη και τον πρόεδρο της χώρας.
Αντιθέτως, στην άλλη πλευρά του φράχτη, στο Μεξικάνικο Νογκάλες, το κατακεφαλήν εισόδημα μόλις υπερβαίνει τα 5.000 δολάρια και αυτό θωρείται αρκετά υψηλό για τη χώρα. Οι περισσότεροι ενήλικοι δεν έχουν απολυτήριο Λυκείου, πολλοί έφηβοι δεν πηγαίνουν σχολείο, οι μητέρες ανησυχούν για τα υψηλά επίπεδα βρεφικής θνησιμότητας, οι δημόσιες αρχές παρέχουν ελλιπείς υπηρεσίες , οι δρόμοι βρίσκονται σε κακή κατάσταση. Οσο για την τήρηση της τάξης, ούτε λόγος. Η εγκληματικότητα είναι μεγάλη. Η δε επιχειρηματικότητα βρίσκει τεράστια γραφειοκρατικά εμπόδια. Για τη απόκτηση οποιασδήποτε άδειας είναι απαραίτητο το λάδωμα των ανθρώπων σε θέσεις- κλειδιά. Οι ψηφοφόροι έρχονται καθημερινά σε επαφή με τη διαφθορά και την ανικανότητα των πολιτικών τους, οποίους δεν μπορούν να τιμωρήσουν, καθώς δεν υπάρχουν αυτόνομοι θεσμοί και κρατούσα αντίληψη, αφού μέχρι το 2000 η πόλη, όπως και όλο το Μεξικό ,τελούσε υπό το διεφθαρμένο έλεγχο του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος.
Λένε λοιπόν οι μελετητές: Εχουμε ουσιαστικά την ίδια πόλη, με την ίδια γεωγραφία, το ίδιο κλίμα, τα ίδια... μικρόβια που ενδημούν στην περιοχή, την ίδια κουλτούρα, οι κάτοικοι έχουν κοινούς προγόνους, κοινές διατροφικές συνήθειες, κοινή μουσική, όμως υπάρχει μια βασική διαφορά: Το Νογκάλες της Αριζόνα βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου οι συνταγματικοί θεσμοί επιτρέπουν στους κατοίκους να επιλέγουν ελεύθερα τις σπουδές τους, το επάγγελμά τους καθώς και τους αντιπροσώπους τους στη Βουλή, στη Γερουσία και τον Πρόεδρο στο Λευκό Οίκο. Οι οικονομικοί θεσμοί διαμορφώνουν κίνητρα ώστε οι επιχειρηματίες να επενδύουν δημιουργώντας θέσεις εργασίας και παρέχοντας αυξήσεις στους μισθούς. Τελικά, αυτό το σύστημα είναι που ωθεί στην οικονομική ευημερία.
Το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ -τονίζουν οι μελετητές-επέτρεψε στον Μπίλ Γκέϊτς και τους ομοίους του να αποκτήσουν ένα μοναδικό σύνολο δεξιοτήτων αλλά, μόνο χάρη στο θεσμικό πλαίσιο το ταλέντο αυτό μετασχηματίσθηκε σε θετική δύναμη. Διότι του δόθηκε η δυνατότητα να χρηματοδοτηθεί το σχέδιό του, να ιδρυθεί γρήγορα η εταιρεία του, να προσλάβει εύκολα προσωπικό και να προωθήσει τα προϊόντα του σε ευνοϊκό και ανταγωνιστικό περιβάλλον χωρίς να φοβάται ότι ένα δικτάτορας θα αλλάξει τους κανόνες ή μια ισχυρή ομάδα συμφερόντων θα δούλευε υπονομευτικά ως τροχοπέδη.
«Οι διαφορές ανάμεσα στα έθνη είναι παρόμοιες με εκείνες ανάμεσα στις δύο Νογκάλες, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα» επισημαίνουν οι συγγραφείς.
Μήπως η Μέση Ανατολή διαψεύδει τη οικονομική τους θεωρία; Διότι οι πλούσιες χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία και το Κουβέϊτ, στηρίζονται σε δικτατορικά- βασιλικά καθεστώτα , αλλά το εισοδηματικό τους επίπεδο προσεγγίζει αυτό των 30 πλουσιότερων κρατών του κόσμου. Οχι. Ο πλούτος αυτός αντιτείνουν οι συγγραφείς, στηρίζεται στο πετρέλαιο. Αν η τιμή του μειωθεί, θα κατρακυλήσουν στην παγκόσμια κατάταξη ευημερίας. Αλλωστε, οι χώρες της Μέσης Ανατολής με λίγο ή καθόλου πετρέλαιο όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία και η Συρία, αποτελούν μια εισοδηματική ομάδα με επίπεδο παρόμοιο με της Γουατεμάλας και του Περού. Χωρίς το πετρέλαιο όλες οι χώρες της Μέσης Ανατολής θα ήταν φτωχές, ισχυρίζονται οι οικονομολόγοι προσδίδοντας δογματική ισχύ στη θεωρία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου