Όταν ο Χίτλερ ονειρευόταν να βομβαρδίσει τη Νέα Υόρκη

Σκηνές Αποκάλυψης ονειρευόταν για τη Νέα Υόρκη ο Χίτλερ, με ουρανοξύστες να καίγονται σαν γιγάντιοι πυρσοί, κτήρια να καταρρέουν το ένα πάνω στο άλλο και τρομοκρατημένοι πολίτες να αναζητούν μάταια καταφύγιο με την αίσθηση του απόρθητου να έχει διαλυθεί και τους θεούς τους, του καπιταλισμού και της δημοκρατίας, να αδυνατούν να τους σώσουν.
Μπορεί η πόλη να απείχε πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα από το Βερολίνο, ωστόσο ο Φύρερ απαίτησε οι επιστήμονες και οι μηχανικοί του να βρουν τρόπου να φτάσουν ως εκεί, μεταφέροντας βόμβες, και να βυθίσουν την πόλη στο χάος.
Τα σχέδιά του περιλάμβαναν και αεροπλάνα σε αποστολές αυτοκτονίας που θα «βουτούσαν» στην καρδιά της πόλης- τρομακτικό σενάριο που θυμίζει τις εικόνες του 2001. Μπορεί να μην έφτασαν ποτέ στην υλοποίηση αλλά δείχνουν την εμμονική επιμονή του Χίτλερ με τις ΗΠΑ.
Μπορεί δημόσια να έλεγε πως η Γερμανία δεν είχε υπερατλαντικές φιλοδοξίες, σημειώνει η Daily Mail, όμως ο ίδιος περιφρονούσε τις δημοκρατικές δομές των ΗΠΑ, την πίστη τους στην προσωπική ελευθερία, τις ανάμεικτες εθνότητες που τις αποτελούσαν και τους πολλούς Εβραίους τραπεζίτες- όλα αναθέματα για τη ναζιστική ιδεολογία.
Στο μυαλό του Χίτλερ, όταν θα είχε ικανοποιήσει το όραμα της υποδούλωσης της Δυτικής Ευρώπης και της καταστροφής της Σοβιετικής Ένωσης, θα έμεναν μόνο δύο δυνάμεις στον κόσμο, η Γερμανία και οι ΗΠΑ. Ο πόλεμος μεταξύ τους θα ήταν αναπόφευκτος, πίστευε, και ήθελε να είναι προετοιμασμένος.

Το 1937 ενθουσιάστηκε όταν ο μηχανικός αεροσκαφών Willy Messerschmitt αποκάλυψε το γιγάντια μεγάλου βεληνεκούς βομβαρδιστικό που έφτιαχνε στο εργοστάσιό του στη νότια Γερμανία.
Το Me 264 προοριζόταν για να υποστηρίζει τις επιχειρήσεις των γερμανικών υποβρυχίων στον Ατλαντικό. Αλλά, όπως είχε εξηγήσει ο Messerschmitt στον Χίτλερ, μπορούσε να φτάσει και στην αμερικανική ακτή.

«Προχώρα» ήταν η εντολή του Χίτλερ. Είχαν περάσει μόλις 34 χρόνια από το επίτευγμα των αδελφών Ράιτ και οι πτήσεις εξελίσσοντας διαρκώς. Αλλά η κατασκευή αεροσκάφους που θα διένυε την απόσταση από και προς τη Νέα Υόρκη φορτωμένο με βόμβες έφτανε τις εξελίξεις στην αεροναυπηγική στα όριά τους.
Οι μηχανικοί του Messerschmitt αφοσιώθηκαν για χρόνια στον πειραματισμό με μέγεθος φτερών, ισχύ κινητήρων και καταμερισμό βάρους. Αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Το αεροσκάφος έπρεπε να είναι πολύ ελαφρύ αλλά ταυτόχρονα στιβαρό για να «σηκώσει» το φονικό φορτίο του και την ίδια ώρα αρκετά γρήγορο ώστε να μπορεί να προστατεύεται από αντιαεροπορικά πυρά. Η εξίσωση δεν έβγαινε…
Μία λύση θα ήταν να μικρύνει το ταξίδι ώστε να υπάρχει ένα σημείο ανεφοδιασμού και επιδιορθώσεων. Έτσι ο Χίτλερ διέταξε ναυτική επιχείρηση για την κατάκτηση της Ισλανδίας. Αλλά το 1941 οι ΗΠΑ ανέλαβαν την υπεράσπισή της, ακριβώς για να μην λειτουργήσει ως γερμανική βάση. Και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Το Μάιο του 1942 μια ομάδα Γερμανών κομάντο έφτασε με υποβρύχιο σε ακτή του Λονγκ Άιλαντ. Ντυμένοι με πολιτικά και φορτωμένοι δυναμίτη, μπήκαν στο τραίνο, έφτασαν στη Νέα Υόρκη και κατέλυσαν σε ξενοδοχείο.
Ακτοφύλακας που τους είχε δει να βγαίνουν στην στεριά ειδοποίησε το FBI που εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για να τους βρει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Για καλή τύχη των ΗΠΑ, ο αρχηγός της ομάδας John Dasch αποφάσισε να λιποτακτήσει και παραδόθηκε ο ίδιος στις αμερικανικές αρχές, αποκαλύπτοντας την ύπαρξη της δικής του ομάδας αλλά και μιας ακόμα που είχε φτάσει στη Φλόριντα.
Το FBI είχε τότε δημοσιοποιήσει την υπόθεση σημειώνοντας πως αποστολή των Γερμανών ήταν τα εργοστάσια πυρομαχικών. Αυτό που απέκρυψε, για να αποφευχθεί ο πανικός, ήταν πως οι πραγματικοί στόχοι τους ήταν πολιτικοί.
Πίσω στη Γερμανία, το πρωτότυπο Me 264 κατάφερε επιτέλους να σηκωθεί στον αέρα αλλά αποδείχθηκε ασταθές και σχεδόν αδύνατο στο χειρισμό του στις δοκιμαστικές πτήσεις. Το σχέδιο του Willy Messerschmitt καταποντιζόταν.

Ένα παράτολμο σχέδιο πρότεινε τότε ο πιλότος Viktor von Lossberg. Προθυμοποιήθηκε να πετάξει ο ίδιος ένα αεροσκάφος που θα προσγειωνόταν στη θάλασσα, στον Ατλαντικό, και θα συνδεόταν με ένα υποβρύχιο που θα μετέφερε βόμβες και τα επιπλέον καύσιμα ώστε να ολοκληρώσει την πτήση του προς την αμερικανική ακτή.
Μετά το βομβαρδισμό της Νέας Υόρκης θα συνδεόταν και πάλι με το υποβρύχιο μεσοπέλαγα για να ανεφοδιαστεί και να επιστρέψει θριαμβευτικά στη Γερμανία.
Το χτύπημα θα ήταν σχετικά μικρό λόγω του βάρους των εκρηκτικών αλλά θα ήταν συμβολικό: ο Lossberg υποσχέθηκε στον Φύρερ πως οι πρώτες βόμβες θα έπεφταν σε εβραϊκές γειτονιές και θα επέφεραν πλήγμα στο αμερικανικό μοντέλο.
Το Βερολίνο έδωσε το «οκ» αλλά υπήρχαν πολλές προϋποθέσεις. Ήταν απαραίτητο η θάλασσα να είναι ήρεμη, κι έτσι αποκλείστηκε ο χειμώνας ως χρόνος διεξαγωγής της πτήσης. Επελέγη η άνοιξη του 1944 αλλά έως τότε το αμερικανικό ναυτικό είχε απομακρύνει τα περισσότερα γερμανικά υποβρύχια από τον Ατλαντικό, προκαλώντας «ναυάγιο» του σχεδίου του Lossberg.
Το βάρος έπεσε πια στους πυραύλους που βρίσκονταν υπό ανάπτυξη από ειδικούς όπως ο Wernher von Braun στο ερευνητικό κέντρο Peenemunde της Γερμανίας. Μέχρι τότε δεν είχαν μεγάλο εύρος πλήγματος αλλά υπήρχε η πιθανότητα να γίνουν μεγάλου βεληνεκούς- και να φτάσουν ως τις ΗΠΑ.
Γνωρίζοντάς το αυτό, οι σύμμαχοι βομβάρδισαν το Peenemunde αναγκάζοντας το ερευνητικό κέντρο να μετακομίσει σε νέα μονάδα, υπόγεια, στο βουνό Ebensee της Αυστρίας.
Αλλά από τα μέσα του 1944 η έλλειψη καυσίμων άρχισε να δυσκολεύει τις επιχειρήσεις του Τρίτου Ράιχ, κρατώντας αεροσκάφη καθηλωμένα και τανκ ακινητοποιημένα, σημειώνει η Daily Mail.
Ο Χίτλερ είχε όμως ακόμα κατά νου το χτύπημα της Νέας Υόρκης κι άρχισαν να πέφτουν πιο… ρηξικέλευθες ιδέες. Η Γερμανία διέθετε ήδη ένα αεροσκάφος που μπορούσε να διασχίσει τον Ατλαντικό, το επιβατικό Condor. Κατασκευής Focke-Wulf, είχε κάνει την πρώτη του πτήση από το Βερολίνο έως τη Νέα Υόρκη, χωρίς στάση, το 1938 και σε 25 ώρες. Αλλά, χωρίς ανεφοδιασμό ήταν προφανώς ένα ταξίδι μονής κατεύθυνσης.
Τότε ο Δρ Fritz Nallinger της Daimler-Benz πρότεινε μια ριζοσπαστική λύση: να φορτώσουν ένα Condor με εκρηκτικά και να το οδηγήσουν όχι απλά ως τη Νέα Υόρκη αλλά στην καρδιά της. Αφήνοντας το αεροσκάφος στον αυτόματο πιλότο, ο κυβερνήτης θα εκτοξευόταν με αλεξίπτωτο με ασφάλεια- αν ήταν τυχερός.
Αλλά το αεροσκάφος δεν απογειώθηκε ποτέ. Ήταν πολύ αργό και θα ήταν πολύ εύκολο να το καταρρίψουν οι Αμερικανοί.
Οι τολμηρές ιδέες συνεχίστηκαν. Είχε αναφερθεί πως οι πιλότοι της Luftwaffe που ξέμεναν από πυρομαχικά κατέρριπταν εχθρικά αεροσκάφη διεμβολίζοντάς τα. Έτσι ο Nallinger σχεδίασε ένα αεροσκάφος με τεράστιο άνοιγμα φτερών. Από κάτω ήταν «δεμένα» πέντε μικρότερα αεροσκάφη με έναν κυβερνήτη, οι οποίοι θα αναλάμβαναν τις αποστολές αυτοκτονίας.
Το μεγάλο αεροσκάφος θα πετούσε έως τη Νέα Υόρκη, εκεί τα μικρά αεροσκάφη θα αποκολλούνταν και με τα εκρηκτικά τους φορτωμένα θα «βουτούσαν» στο Μανχάταν φέρνοντας το χάος στην πόλη.
Το 1945 ο Goering, επικεφαλής της Luftwaffe, έδωσε την έγκρισή του για το σχέδιο. Αλλά ήταν πολύ αργά. Υπήρχαν ακόμα φανατικοί Ναζί που να θέλουν να θυσιαστούν για μια τέτοια αποστολή αλλά δεν υπήρχε πια χρόνος για να υλοποιηθεί το αεροσκάφος αυτό που θα τους μετέφερε μέχρι την απόσταση που να έχει κάποιο νόημα η αυτοθυσία τους.
Τα σχέδια του Χίτλερ δεν έφτασαν ποτέ να γίνουν πραγματικότητα και να απειλήσουν σοβαρά τις ΗΠΑ.
Περίπου μισό αιώνα αργότερα ωστόσο, το 2001, το όνειρο του Χίτλερ θα γινόταν κατά κάποιο τρόπο πραγματικότητα με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.
Πιλότοι σε αποστολή αυτοκτονίας θα έριχναν τα αεροσκάφη τους πάνω στους ουρανοξύστες, σκορπίζοντας θάνατο και τρόμο, όπως είχε κάποτε ο Φύρερ οραματιστεί.
newsbeast