Το στενό σπίτι θέλει φαρδιά καρδιά.

Αν θέλετε μοναχικά σπίτια η σπίτια απομακρυσμένα απο τον θόρυβο της πόλης έχω βρεί κάποιες εικόνες που θα σας γοητέψουνε.
Ο πιο ευτυχισμένος -είτε βασιλιάς είτε χωριάτης- είναι αυτός που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του.
Αλωστε σπίτι είναι όπου είναι η καρδιά.
Η φύση είναι ένα στοιχειωμένο σπίτι, αλλά η τέχνη είναι ένα σπίτι που προσπαθεί να στοιχειώσει.
  Το σπίτι σου είναι το μέρος όπου, όταν πας, είναι υποχρεωμένοι να σε μπάσουν μέσα.
 Η κατοικία είναι ο ναός της οικογένειας.
 Τα σπίτια μοιάζουν με τους ανθρώπους που τα κατοικούν.
 Αν ο ήλιος μπαίνει μες στο σπίτι, μπαίνει λίγο και μες στην ψυχή σου.
 Αγαπώ ένα σπίτι όπου δεν βλέπω τίποτε το παραπανίσιο κι όπου βρίσκω κάθε τι που είναι απαραίτητο.

 Πετραδάκι-πετραδάκι
για τα σένα το ‘χτισα
της αγάπης το τσαρδάκι
κι όμως δε σ’ απόχτησα.
 Κατά το πουλί η φωλιά του, και κατά τον άνθρωπο το σπίτι του.
 Άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει.

 Σπίτι μου σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου.

Το σπίτι κάθε ανθρώπου είναι το κάστρο του.

 Εκατό άντρες μπορεί να κάνουν ένα στρατόπεδο αλλά μια γυναίκα είναι αρκετή για να κάνει ένα σπίτι.
 Σπίτι με τα κεραμίδια σου
σπίτι σπίτι αληθινό
περιστέρια τα στολίδια σου
σπίτι με τον ουρανό.

 Μ’ έτρωγε το μαύρο φίδι
Όταν σ’είχα αγκαλιά
Σπίτι δίχως κεραμίδι
Πώς θα μείνω στο βοριά
 Σπίτι μου σπιτάκι μου
Και φτωχοκαλυβάκι μου
Χώρα που γεννήθηκα
Ποτέ μου δε σ’αρνήθηκα
Σπίτι μου σπιτάκι μου
Αγιάτρευτο μεράκι μου
Κι αν τον κόσμο γύρισα
Κοντά σου ξαναγύρισα

 Σπίτι μου σπιτάκι μου
Και φτωχοκαλυβάκι μου
Πάλιωσαν οι θάλασσες
Μονάχα εσύ δεν πάλιωσες
Σπίτι μου σπιτάκι μου
λαμπριάτικο κεράκι μου
Την καρδιά μου φώτισες
Και βάλσαμο με πότισες

 Στα σπίτια που με φύλαξαν
κανένας πια δε μένει
ξενοίκιαστα ρημάζουνε
κι από το δρόμο μοιάζουνε
κήποι παρατημένοι
 Σπίτια γεμάτα αγκαλιές
φιλιά, αγάπες κι έρωτες
πόρτες μέσα στην άβυσσο
δρόμοι για τον παράδεισο
 Όλα τα σπίτια που άλλαξα
δεν τα `βαψα ποτέ μου
κι όσα καρφιά τους κάρφωσα
όλα στον τοίχο τ’ άφησα
σαν λάφυρα πολέμου

Σπίτια κλείνεις και δεν δίνεις
σημασία αν αφήνεις πίσω σου
όταν φεύγεις τήν καταστροφή
Μήν μού πείς `οι άλλοι φταίνε'
που τα δάκρυα τούς καίνε
και τα πίνουν στη δική σου επιστροφή

Αν σε δικάσουν άνθρωποι
στον τοίχο θα σε στήσουν
αν σε δικάσουν άγγελοι
στην κόλαση θα πας
Ακόμη και στην έρημο
νσ πουν, να σ’ εξορίσουν
και πάλι σπίτια θα `κλεινες
αφού δεν αγαπάς
δεν ξέρεις ν’ αγαπάς

Σπίτια κλείνεις όταν σβήνεις
άλλα φώτα για να μείνεις
κάπου αλλού, μια νύχτα
σ’ άλλη αγκαλιά
Στοίβες είναι τα θύματά σου
που θα δει, κανείς, μπροστά σου
κι ο καημός θα μοιάζει
στο λαιμό θηλιά