Πολύχρωμες αποικίες του κόσμου!

Αποικίες, στο άκουσμα και μόνο της λέξης, μεταφέρεσαι στα χρόνια των αυτοκρατοριών, του Ναπολέοντα και της εμπορίας μπαχαρικών! 

Κι όμως σήμερα, υπάρχει ακόμα μια χούφτα σαγηνευτικών νησιών, που βρίσκονται διάσπαρτα στις απομακρυσμένες παρυφές της Καραϊβικής, του Ειρηνικού και του Ατλαντικού και εξακολουθούν να ανήκουν σε κάποια από τα πιο ισχυρά έθνη του κόσμου! 

To CNN, σε άρθρο αφιέρωμα, παρουσιάζει τα πιο όμορφα, αλλά και απομονωμένα μέρη, που ανήκουν σε κράτη χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά! 

Σαιν Πιερ και Μικελόν

 

Επισήμως ανήκει στην Γαλλία

Βρίσκεται στον Ατλαντικό Ωκεανό, στα ανοικτά των ακτών της καναδικής επαρχίας της Νέας Γης και του Λαμπραντόρ, τα μικροσκοπικά νησιά Σαιν Πιερ και Μικελόν έχουν αλλάξει χέρια πολλές φορές από το 1700, πότε στην Βρετανία και πότε στην Γαλλία.

Τελικά, κατέληξαν στα γαλλικά χέρια μετά τη δεύτερη παραίτηση του Ναπολέοντα το 1815.

Για τους 6.300 κατοίκους, η ζωή δεν είναι και τόσο εύκολη, ωστόσο με τις επιχορηγήσεις που παίρνουν από το Παρίσι συνεχίζουν και ζουν!

Εάν κάποια στιγμή σας τα φέρει έτσι η τύχη και τα επισκεφτείτε, θα καταλάβετε ότι η γαλλική νοοτροπία κυριαρχεί και δεν φαίνεται μόνο στους τίτλους ιδιοκτησίας του νησιού. Τα καταστήματα πωλούν λικέρ Μπορντό, ενώ τα ζαχαροπλαστεία, στολισμένα με δαντελένιες κουρτίνες ειδικεύονται στα παραδοσιακά γαλλικά κρουασάν! 

Γκουάμ

 

Μη ενσωματωμένη περιοχή των ΗΠΑ

Το Γκουάμ βρίσκεται στην Ωκεανία, στα τρία τέταρτα της απόστασης μεταξύ Χαβάης και Φιλιππίνων. Βρίσκεται κοντά στην Τάφρο των Μαριάνων, το βαθύτερο σημείο όλων των ωκεανών της Γης.

Κοραλλιογενείς ύφαλοι και καταρράκτες, αυτά τα φυσικά φαινόμενα συνθέτουν το τοπίο του νησιού, το Γκουάμ είναι το νοτιότερο και το μεγαλύτερο από τα νησιά Mariana, που βρίσκονται στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Το νησί αποτελεί ένα σημαντικό στρατιωτικό «περιουσιακό στοιχείο» των Η.Π.Α, καθώς υπάρχουν εκεί τεράστιες εγκαταστάσεις του Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας. 

Νιούε Νήσος

 

Καθεστώς ελεύθερης σχέσης με τη Νέα Ζηλανδία από το 1901.

Κανένα άλλο νησί δεν είναι τόσο απομακρυσμένο, όσο αυτό. Βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό, περίπου 1.500 μίλια βορειοανατολικά της Νέας Ζηλανδίας.

Αυτός ο μικρός κοραλλιογενής ύφαλος φιλοξενεί σχεδόν 1.500 άτομα, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν μεταναστεύσει στη Νέα Ζηλανδία, με την οποία το νησί βρίσκεται σε «ελεύθερη ένωση». 

Γιβραλτάρ

 

Το Γιβραλτάρ είναι υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου. Η βρετανική κυριαρχία αναγνωρίσθηκε από την Συνθήκη της Ουτρέχτης το 1713 την οποία και ακολούθησαν οι Συνθήκες των Παρισίων 1763 και των Βερσαλιών 1783.

Η πάνω περιοχή του βράχου καλύπτεται από ένα φυσικό καταφύγιο, το οποίο φιλοξενεί περίπου 230 Μπαρμπάρι Μακάκους, (συνήθως συγχέεται με πιθήκους), η μόνη άγρια μαϊμού που ζει στην Ευρώπη και η οποία υπήρχε εκεί πριν την κατάκτηση του Γιβραλτάρ από τους Βρετανούς. 

Σάμπα

 

Ολλανδικές Αντίλλες, ανήκει στην Ολανδία

Ένα ορεινό, πανέμορφο μέρος που παρέμενε σχετικά άγνωστο πριν τον ανακαλύψουν-προσφάτως- τα ταξιδιωτικά γραφεία. Παρά τη μικρή του έκταση και τους λίγους κατοίκους του το νησί Σάμπα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλους φημισμένους εξωτικούς προορισμούς. Όσοι το επισκεφτούν θα μπορέσουν να ευχαριστηθούν θέα απείρου κάλλους αλλά και να δοκιμάσουν scuba diving στον Ατλαντικό ωκεανό, ανατολικά του Πουέρτο Ρίκο. Θυμίζει λίγο το νησί του Lost... 

Τριστάν ντα Κούνια

 

Ανήκει στην Βρετανία 

Ξεχάστε ότι ξέρατε μέχρι σήμερα και σας έχουν πει (κουβέντα να γίνεται βρε αδερφέ) οι κάτοικοι των Γκαλαπάγκος, αυτό είναι το πιο απομακρυσμένο κατοικημένο μέρος σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτό το ηφαιστιογενές νησί στον νότιο Ατλαντικό, απέχει 1.750 μίλια μακριά από την πλησιέστερη κατοικημένη περιοχή, το Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής! 

Τα νησιά έχουν πληθυσμό περίπου 272 άτομα, τα οποία μοιράζονται μόνο έξι επώνυμα! Η απομονωμένη τοποθεσία των νησιών κάνει δύσκολη την μετακίνηση στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο, και τα νησιά μπορεί να προσεγγιστούν μόνο με πλοίο.

Οι γυναίκες είναι οι «τύραννοι» σε μια σχέση

Κι όμως αποδεικνύεται πως είναι μύθος ότι ο άντρας έχει το πάνω χέρι σε μια σχέση.

Αγγλική μελέτη του πανεπιστημίου της Cumbria που πραγματοποιήθηκε σε 1.104 νεαρούς άντρες και γυναίκες, αποκάλυψε πως οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι επιθετικές και να καταδυναστεύουν τους άντρες τους, χρησιμοποιώντας κάθε είδους «επιχείρημα», από απειλές έως σωματική βία. 

Οι ερευνητές, στα πλαίσια της μελέτης, πήραν συνεντεύξεις από τους εθελοντές τους, ρωτώντας τους για κάθε είδος απρεπούς συμπεριφοράς στη σχέση, από τις φωνές, τις προσβολές και τις απειλές έως τα σπρωξίματα, τον ξυλοδαρμό και την χρήση όπλων. Τους ζήτησαν επίσης να συμπληρώσουν ειδικά ερωτηματολόγια που αξιολογούσαν την επιθετικότητά τους και την ελεγχομανία τους απέναντι στους ερωτικούς συντρόφους τους, αλλά και στους φίλους τους του ιδίου φύλου.

Οι απαντήσεις που δόθηκαν επιβεβαίωσαν και προγενέστερες μελέτες: «Η μελέτη μας έδειξε ότι οι γυναίκες επιδεικνύουν έντονη επιθυμία να ελέγχουν τον ετεροφυλόφιλο σύντροφό τους και είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιούν σωματική επιθετικότητα για να το πετύχουν», δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Ελίζαμπεθ Μπέιτς, λέκτορας Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας στο Cumbria. Η δρ Μπέιτς επισήμανε πως είναι στερεοτυπική η άποψη πως η ελεγχομανία στη σχέση είναι γένους αρσενικού, καθώς η μία μελέτη μετά την άλλη αποκαλύπτουν πως οι γυναίκες δεν υστερούν καθόλου σε αυτό τον τομέα.

Γιατί λέμε «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» ;

Τα ιστιοφόρα πλοία έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία της εν λόγω φράσης.

Στα μεσαιωνικά χρόνια, ορισμένα πλοία ονομαζόταν «κάτεργα». Το κάτεργο ήταν συνήθως ένα ιστιοφόρο πολεμικό ή πειρατικό πλοίο, με δυο ή τρεις σειρές κουπιών. Όταν ο άνεμος ήταν ευνοϊκός, το πλοίο κινούνταν χάρη στον αέρα, όταν όμως επικρατούσε άπνοια, οι κωπηλάτες αναλάμβαναν να δώσουν την απαιτούμενη ώθηση.

Έτσι, «κατεργάρης» σήμαινε «κωπηλάτης σε κάτεργο», αλλά με τον καιρό, όλο το πλήρωμα αυτών των πλοίων άρχισε να λέγεται «κατεργάρηδες» Συνήθως στα κάτεργα δούλευαν κατάδικοι, καθώς ήταν ένας τρόπος για αυτούς να αποφύγουν τη φυλακή και τις σκληρές καταναγκαστικές εργασίες των φυλακισμένων. Υπήρχαν βέβαια και περιπτώσεις που και απλοί άνθρωποι δούλευαν στα κάτεργα.

Όταν λοιπόν ο αέρας έπεφτε και το καράβι έπρεπε να συνεχίσει το δρόμο του, μια φωνή δυνατή τους ξεσήκωνε απ’ το ξαπόσταμά τους: «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»! Ήταν η διαταγή να καθίσουν και πάλι στα κουπιά, στους μακρινούς ξύλινους μπάγκους ή πάγκους. Σήμερα, η έκφραση «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» σημαίνει επιστροφή στο συνηθισμένο ρυθμό της ζωής, ενώ η λέξη «κατεργάρης» χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει έναν παμπόνηρο άνθρωπο.

Γιατί λέμε «Μας φλόμωσες» ;

«Φλώμος» ή «Φλόμο» είναι η ονομασία διαφόρων φυτών του γένους «βερβάσκον».

Κάποτε στους δρόμους της Αθήνας επικρατούσε πολύ βρωμιά. Συνεργία καθαρισμού δεν είχαν οργανωθεί ακόμα και η έλλειψη αποχετευτικών εγκαταστάσεων έκανε το πρόβλημα εντονότερο. Οι κάτοικοι της πόλης αναγκαζόταν να πετάνε τα σκουπίδια τους στους δρόμους. Όσο για τα νερά κάθε σπιτιού; Αυτά κατέληγαν σε αυλάκια που περνούσαν έξω από τα σπίτια τους.

Η βρωμιά γινόταν ακόμα χειρότερη εξαιτίας του φυτού φλώμου, που είχε φυτρώσει στην Αθήνα και τα περίχωρά της. Σε συνδυασμό με τα σκουπίδια, προκαλούσε τέτοιες αναθυμιάσεις που έκανε την ατμόσφαιρα πραγματικά αποπνικτική. Χρειάστηκε συστηματική εργασία του πρώτου Δημάρχου Αθηνών, του Ανάργυρου Πετράκη (1835), για το κόψιμο του φλώμου και το άνοιγμα χαντακιών, ώστε να φεύγουν τα λιμνάζοντα νερά και να πάψουν οι αναθυμιάσεις. Από τότε καθιερώθηκε και η φράση «Μας φλόμωσες», την οποία χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε ότι κάτι μυρίζει πολύ άσχημα.

Η ιστορία της τράπουλας

Γνωρίζεις ότι η λέξη ''τράπουλα'' προέρχεται από την ιταλική λέξη ''trappola'' (παγίδα, δόλος) ;

Τέσσερις λαοί (Άραβες, Αιγύπτιοι, Ινδοί, Κινέζοι) διεκδικούν την πατρότητα της τράπουλας. Η άποψη με τα περισσότερα επιχειρήματα είναι αυτή που συνδέει την τράπουλα με την Κίνα, όπου μάλιστα εφευρέθηκε και το χαρτί. Εμφανίστηκαν μεταξύ 7ου και 10ου αιώνα. Κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν, ότι στην αρχή χρησιμοποιούνταν και ως χαρτονομίσματα, γιατί ήταν αξιοσημείωτη η ομοιότητα μεταξύ τους.

Τα παιγνιόχαρτα θεωρούνται μάλιστα εξέλιξη των κινέζικων ντόμινο.Το μόνο βέβαιο είναι, ότι η τράπουλα δεν αποτελεί ευρωπαϊκή εφεύρεση, αφού στην Ευρώπη ήρθε από την Ασία. Από ποιους; Και γι’ αυτό υπάρχουν πολλές θεωρίες. Είτε από τους Σταυροφόρους, είτε από τους Άραβες της Ισπανίας (14^ο αιώνα), είτε πάλι από τους επιτιθέμενους στη Σικελία Σαρακηνούς. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν αναφορές, ότι παιγνιόχαρτα εμφανίστηκαν σε Ιταλία, Ισπανία και Γερμανία γύρω στο 13^ο αιώνα.

Σε ό, τι αφορά την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία (πχ. από περιηγητές) για χρήση τραπουλών, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι κάτι τέτοιο δε συνέβαινε. Αντιθέτως, χαρτιά παίζονταν στα (ενετοκρατούμενα) Επτάνησα, απ’ όπου στη συνέχεια πέρασε η συνήθεια και σε μερικές περιοχές της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας (τότε Ρούμελης).

Πόσο δυνατοί ήταν οι αρχαίοι Έλληνες πυγμάχοι;

Ήταν τόσο δυνατοί, ώστε ακόμα και ο θρύλος του μποξ, ο Μωχάμετ Αλί, δεν θα είχε καμία ελπίδα απέναντί τους.

Η πυγμαχία («πυγμή») στην αρχαία Ελλάδα ήταν σκληρότερη ακόμη και από το σημερινό επαγγελματικό box. Στην αρχαία πυγμαχία δεν υπήρχαν ούτε κατηγορίες βαρών, ούτε γύροι με ενδιάμεσα διαλείμματα, ούτε βαθμοί, ούτε νίκη ή ήττα στα σημεία, ούτε διακοπή σε περίπτωση αιμορραγίας των αθλητών.

Νικητής αναδεικνύονταν εκείνος που θα έθετε νοκ άουτ τον αντίπαλο ή θα τον εξανάγκαζε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Σε περίπτωση μεγάλης διάρκειας του αγώνα και μη ανάδειξης νικητή εφαρμόζονταν, με συμφωνία και των δύο αντιπάλων, η φοβερή «κλίμαξ». Καθένας από τους δύο αντιπάλους καθόταν εντελώς ακίνητος και δεχόταν ένα χτύπημα στο πρόσωπο, χωρίς να κάνει καμία κίνηση να το αποφύγει. Η σειρά των χτυπημάτων καθορίζονταν με κλήρο και νικητής αναδεικνυόταν αυτός που θα έμενε όρθιος.

Υπήρχαν περιπτώσεις που πυγμάχοι σκοτώθηκαν, κατά τη διάρκεια της «κλίμακος», δεχόμενοι τρομερά χτυπήματα. Την εποχή εκείνη εξάλλου δεν υπήρχαν τα γάντια πυγμαχίας που αμβλύνουν τα χτυπήματα. Μοναδικό τους μέσο προστασίας ήταν οι δερμάτινες λωρίδες («ιμάντες») με τις οποίες οι αθλητές τύλιγαν τα δάχτυλά και τον καρπό τους για να καταστήσουν τις αρθρώσεις τους πιο σταθερές και όχι για να ελαττώσουν την ισχύ του χτυπήματος.

Πυγμάχοι που έμειναν στην ιστορία: Ο Σπαρτιάτης Ιπποσθένης κέρδισε 5 συνεχόμενους ολυμπιακούς αγώνες, δηλαδή για 16 συναπτά έτη πυγμαχούσε στο ανώτερο επίπεδο πρωταθλητισμού. Ο Ροδίτης Διαγόρας, νικητής μια φορά σε Ολυμπιακούς, 4 στα Ίσθμια και 2 στα Νέμεα, ήταν πάνω από δύο μέτρα ύψος και πυγμαχούσε χωρίς καμία προσπάθεια αποφυγής των χτυπημάτων του αντιπάλου. O Μελαγκόμας από την Καρία (Μικρά Ασία) ακολουθούσε εντελώς αντίθετη τακτική. Ήταν τόσο ευλύγιστος και γρήγορος, που απέφευγε με ευκολία τα χτυπήματα του αντιπάλου του. Ο τελευταίος συνήθως εγκατέλειπε εξαντλημένος τον αγώνα χωρίς να έχει ρίξει ούτε μια γροθιά αλλά και χωρίς να δεχθεί. Σε έναν αγώνα ο αντίπαλος του έσπασε τα δόντια, αλλά εκείνος τα κατάπιε προκειμένου να μην το καταλάβει ο άλλος. Στη συνέχεια τον έβγαλε νοκ άουτ.

Κι όμως ο Δαβίδ ήταν ο ισχυρός, όχι ο Γολιάθ

Φαίνεται πως εδώ και αιώνες αναπαράγουμε την λάθος εκδοχή της ιστορίας, καθώς παραλείπουμε κρίσιμα γεγονότα.

Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι ο Γολιάθ ήταν ένας γίγαντας πολεμιστής που πολέμησε ενάντια στον μικρόσωμο βοσκό Δαβίδ, ο οποίος κατάφερε να τον νικήσει χτυπώντας τον με μία σφεντόνα. Ο ιστορικός Μάλκομ Γκλάντγουελ όμως, σε βιβλίο του, υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα το θύμα και ο αδύναμος της ιστορίας ήταν ο Γολιάθ και όχι ο Δαβίδ.

Το πρώτο λάθος στην ιστορία σύμφωνα με τον ιστορικό, είναι η παρανόηση ότι ο Δαβίδ ήταν ένα αβοήθητο αγόρι με σφεντόνα. «Θεωρούμε τον Δαβίδ αδύναμο, γιατί είναι ένα μικρό παιδί, ενώ ο Γολιάθ είναι ένας μεγάλος, ισχυρός γίγαντας. Θεωρούμε επίσης ότι μειονεκτεί, γιατί ο Γολιάθ είναι ένας έμπειρος πολεμιστής, και ο Δαβίδ ένας απλός βοσκός. Κυρίως όμως, τον θεωρούμε αδύναμο γιατί ο Γολιάθ είναι εξοπλισμένος με ισχυρά όπλα, πανοπλία και ξίφος, ενώ ο Δαβίδ το μόνο που έχει είναι η σφεντόνα του», τονίζει ο Μάλκομ.

Σε εκείνα τα χρόνια, υπήρχαν τρεις τύποι πολεμιστών: Εκείνοι με τα άλογα, που αποτελούσαν το ιππικό, οι σκοπευτές που πολεμούσαν με σφεντόνες και τόξα(όπως ο Δαβίδ) και οι πεζοί στρατιώτες, οι οποίοι έφεραν βαριά πανοπλία με αρκετά όπλα και ήταν καλοί στις μάχες σώμα με σώμα ή με σπαθιά (όπως ο Γολιάθ). Ο ιστορικός τονίζει πως αν συνυπολογίσουμε αυτό το στοιχείο και το γεγονός ότι πολέμησαν από απόσταση, τότε η επιλογή του όπλου του Δαβίδ ήταν πολύ έξυπνη και σίγουρα θα πλεονεκτούσε απέναντι στον γίγαντα. Άλλωστε, αν ο Δαβίδ δεν πλησίαζε καν τον γίγαντα, τότε θα είχε το πάνω χέρι.

Όπως αναφέρει «Η προσδοκία του Γολιάθ όταν προκαλούσε τους Ισραηλίτες σε μονομαχία είναι ότι θα αγωνιζόταν με άλλον πεζό στρατιώτη σε μάχη σώμα με σώμα. Όταν ο Δαβίδ προθυμοποιήθηκε, ο Σαούλ προσπάθησε να του δώσει την πανοπλία του, θεωρώντας ότι θα πολεμήσουν σώμα με σώμα. Ωστόσο, ο Δαβίδ δεν την έβαλε, μιας και δεν είχε τέτοιο σκοπό. Σαν βοσκός, είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του, χρησιμοποιώντας τη σφεντόνα για να υπερασπιστεί το κοπάδι του ενάντια στα λιοντάρια και τους λύκους. Εκεί βρίσκεται η δύναμή του. Έτσι, με εμπειρία στη χρήση της σφεντόνας ως καταστροφικό όπλο, σκοτώνει τον γίγαντα. Ο Γολιάθ ήταν ουσιαστικά ένας πολύ εύκολος στόχος».

ζωα και καθρεφτες

Η ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ 51

Ο Δρ Πράϊσινγκερ εξερεύνησε με ένα διαρκώς αύξανόμε ενδιαφέρον, κάποια φαινόμενα του Τριγώνου τών Βερμούδων που συνδέονταν με την περιοχή τών Μπαχάμας.
Παρα το γεγονός ότι μάλλον ήταν ό πρώτος πού έκανε ακριβείς μετρήσεις, διεπίστωσε ότι ή θεωρία πώς οί παρεκκλίσεις τών μαγνητικών πεδίων οφείλονται στήν ύπαρξη «διαστρικών πυλών» μάλλον παραμερίσθηκε. Παρ' όλα αυτά κάποιοι ερευνητές του μετέφεραν τήν άποψη ότι ή ιδιαιτέρως συχνή εμφάνιση UFO στο αρχιπέλαγος τών Μπαχάμας θά πρέπει νά οφείλεται στήν
ύπαρξη αυτών τών πυλών.

Εκείνο, όμως, πού τον κέντρισε νά επιχείρηση μία σε βάθος έρευνα τών ασυνήθιστων υποθέσεων ήταν ότι έμαθε πώς πολλές άπό τις εμφανίσεις λάμβαναν χώρα κοντά στο Ατλαντικό Κέντρο Υποθαλάσσιων Δοκιμών και αξιολόγησης (ΑΚΥΔΑ), μία αμερικανική ναυτική βάση πού βρίσκεται
στο νησί Ανδρος τών Μπαχάμας. Μερικοί ερευνητές ήταν πεπεισμένοι πώς τό ΑΚΥΔΑ αποτελεί μία υποθαλάσσια «Περιοχή 51». δηλαδή ένα μυστικό ερευνητικό κέντρο της αμερικανικής κυβέρνησης πού μελετά τά UFO και μάλιστα ότι κατά καιρούς δέχεται και επισκέψεις UFO.
UFO enthusiasts admit the truth may not be out there after all
Μπορεί τό επιστημονικό υπόβάθρο του καθηγητού νά μη μπορούσε νά άποδεχθή τέτοιες εικασίες, ωστόσο τα οσα έμαθε δείχνουν εντυπωσιακά. Κατ' αρχάς, ή ναυτική βάση μπορεί νά καλύπτη μόνο 1500 τ.μ. περίπου του νησιου, άλλα τό πεδίο δράσης της στην θάλασσα υπερβαίνει τά 2000 τ.χλμ. γυρω στην Καραϊβική. Ουσιαστικά καλύπτει μία τεράστια περιοχή του ώκεανοϋ και οί έρευνες διεξάγονται σε βάθη πού πολλές φορές ξεπερνούν χιλιόμετρα. Είναι χαρακτηρισμένη βεβαίως ως περιοχή υψίστης ασφαλείας κάί φυλάσσεται με ιδιαίτερη προσοχή.

Το 1997 έχει καταγραφή ένα περιστατικό πού υποδηλώνει τά αυστηρά μέτρα ασφαλείας που περιβάλλουν τήν ναυτική βάση. Μία παρέα κυνηγών άγριόπαπιων είχαν βγει κυνήγι στο νησί Άνδρος και μήν υπολογίζοντας τήν επιγραφή «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ», προχώρησαν σέ απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου άπό τήν βάση. Καθώς βάδιζαν με προσοχή, βρέθηκαν εμπρός σέ ένα ασυνήθιστα παχύ φύλλωμα και πριν προλάβουν νά συνειδητοποιήσουν περι τίνος επρόκειτο, ευρίσκονταν με τό πρόσωπο στήν γή και τά πόδια τους χτυπημένα άσχημα. Πολύ σύντομα άνεκάλυψαν πώς τό φύλλωμα ήταν καμουφλάζ ενός ναυτικού φυλακίου, άπό τό όποιο είχαν κινηθή ναύτες και τους είχαν κτυπήσει άπό πίσω. Άπό έκει τους μετέφεραν σέ ένα κοντινό αντίσκηνο, όπου ένας αξιωματικός τους άνέκρινε γιά ώρες. Κι όταν πλέον ήσαν βέβαιοι πώς τους περίμενε ή φυλακή, εντελώς απρόσμενα ό αξιωματικός τους άφησε νά φύγουν λέγοντας τους ότι πίστευε την ιστορία τους.

Πολλές μαρτυρίες υπάρχουν, επίσης, γιά την εμφάνιση παράξενων σκαςφών κοντά στά παράλια της Άνδρου, τά όποια όχι μόνον μοιάζουν με UFO αλλά φαίνεται νά έχουν την ίδια απίστευτη ευκινησία και την δυνατότητα νά άναπτύσουν ξαφνικά φοβερές ταχύτητες. Μία άπό τις πιο αξιόπιστες θεωρεί ό Δρ Πράϊσινγκερ εκείνη πού του μετέφερε ένας επιχειρηματία από την Βιέννη, ό οποιος έκανε βόλτα μέ ένα σκάφος έξω άπό τά παράλια τον νησιού.

«Ηταν μία υπέροχη μέρα, με καθαρή ατμόσφαιρα και μεγάλη ορατότητα. "Επλεα με τό σκάφος στά ανοικτά τον νησιού, όταν είδα γύρω στα τρία χιλιόμετρα μακρυά ένα ακίνητο αντικείμενο επάνω στά νερά. Νόμιζα πώς ήταν φάλαινα και θέλησα νά πλησιάσω. Μόλις ειχα φθάσει στά 800 μέτρα περίπου απόσταση, διεπίστωσα πώς επρόκειτο γιά ένα παράξενο ακτινοβόλο σκάφος, τό όποιο ηταν φανερό πώς είχε φτιαχθη άπό ανθρώπινα χέρια και μάλιστα είχε ένα υπερμοντέρνο σχήμα. Ξαφνικά τό σκάφος ξεκίνησε απότομα, αναπτύσσοντας μανιασμένη ταχύτητα, κατευθυνόμενο προς τά νότια. Ουσιαστικά πετούσε πάνω άπό την επιφάνεια τών νερών ώσπου ώς διά μαγείας εξαφανίσθηκε κάτω άπό τά κύματα καϊ δεν εμφανίσθηκε ξανά».

Ό Δρ. Πράϊσινγκερ παραδέχεται πώς σέ όλο το διάστημα της δικής του επιστημονικής έρευνας έγινε δέκτης πολλών συνομωσιολογικών εικασιών και θεωριών σχετικά με το ΑΚΥΔΑ, κάτι πού δεν είναι ασυνήθιστο και γιά τήν πραγματική «Περιοχή 51». Παρ' όλο πού ή επιστημονική του ιδιότητα τον έκανε πάρα πολύ προσεκτικό στά διαφόρων ειδών σενάρια, δεν διστάζει νά άναφέρη τά όσα του δήλωσε τό Νοέμβριο του 1998 κάποιος μάρτυρας στά κεντρικά γραφεία τής NASA, στο ακρωτήριο Κένεντυ:

«Μου ανέφερε πώς ό Παγκόσμια διακεκριμένος βρετανός δύτης Ρόμπ Πάλμερ, ό όποιος διηύθυνε έπι σειρά ετών ένα ερευνητικό κέντρο γιά τις «μπλε τρύπες» στις Μπαχάμες, χάθηκε στον βυθό της Ερυθράς Θάλασσας στά μέσα του Ιουλίου 1997.

Νά διευκρινίσω εδώ πώς οι μπλε τρύπες είναι υποθαλάσσιες σπηλιές πού βρίσκονται κυρίως στην περιοχή του αρχιπελάγους των Μπαχάμας. Κατά την γνώμη μου η δημιουργία τους σχετίζεται μέ τις αιφνίδιες εμφανίσεις και εξαφανίσεις των μικρο-σκουληκότρυπων, ενώ ό Ρόμπ Πάλμερ ερευνούσε μία ανάλογη παράτολμη θεώρηση, πιστεύων ότι οί μπλε τρύπες αποτελούν σημείο άφιξης UFO άπό άλλες διαστάσεις.

«Ειπώθηκε, λοιπόν, ότι η έρευνα του Ρόμπ Πάλμερ τον είχε φέρει όλο και πιο κοντά στο ΑΚΥΔΑ, καθώς στην περιοχή αύτη υπάρχει πληθώρα μπλε τρυπών. Ή φήμη πού κυκλοφορούσε, ήταν πώς ό Ρόμπ Πάλμερ δολοφονήθηκε άπό αξιωματικούς του ΑΚΥΔΑ επειδή γνώριζε πολλά. "Οτι, δηλαδή, μέσω υπνωτικής υποβολής κατάφεραν νά μή βγή ποτέ άπό τον βυθό τής Ερυθράς Θάλασσας.

«Ώς επιστήμονας ιστορικός δε μέ ενδιαφέρει νά ασχοληθώ με τέτοιου είδους ακραίες εικασίες. Πάντως, η ύπαρξη τους υποδηλώνει ότι τό πιο πιθανό νά υπάρχει όντως έντονη μυστική δραστηριότητα στϊς εγκαταστάσεις του ΑΚΥΔΑ».

Παρά τά όσα δηλώνει ό Δρ Πράϊσινγκερ γιά την πιθανή δραστηριότητα τής αμερικανικής ναυτικής βάσης και παρά τό γεγονός ότι θεωρεί πώς έστω και εμμέσως τά στοιχεία του σχετίζονται μέ τήν πραγματικότητα, όλως περιέργως δέν φαίνεται νά έπιμένη στήν εις βάθος ερευνά του γιά αυτήν και στρέφεται στήν αναζήτηση τής χαμένης Άτλαντίδας όπως και πάρα πολλοί άλλοι προκειμένου νά τήν σύνδεση μέ τις Βερμούδες και τήν ευρύτερη περιοχή τών Μπαχάμας.

Μάλλον θά πρέπη νά θεωρήσουμε ότι αντιλαμβάνεται πώς δέν είναι και τόσο ακίνδυνο νά ύπερβή τά έσκαμμένα. Ή προσοχή του, λοιπόν, επικεντρώνεται στήν υπόθεση ότι τό νησί Μπίμινι αποτελεί απομεινάρι τής Άτλαντίδας, κέντρισε, επίσης, τό γεγονός ότι οί επιστήμονες του Ιδρύματος Κτιριακής Έρευνας τής Βρετανικής Κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας τήν σύγχρονη τεχνολογία, διεξήγαγαν έρευνες στον βυθό του Μπίμινι και ανακάλυψαν ποσότητες άνθρακα και χρυσού σέ τεχνητούς λίθους πού βρήκαν εκεί.

Ή πρώτη του δουλειά ήταν νά άνατρέξη στις πρωταρχικές πηγές αναφοράς και έτσι μελέτησε μέ προσοχή τον «Κριτία» τού Πλάτωνα. Δέν στάθηκε στις μυθολογικές αναφορές ούτε στις περιγραφές του αρχαίου βασιλείου, άλλά αντιμετώπισε τά λεγόμενα ώς ιστορικό γεγονός, εμμένοντας στις διαστάσεις τής ηπείρου, έτσι όπως αναφέρονται άπό τον Πλάτωνα. Μέ βάση αυτές τις διαστάσεις, τις γεωγραφικές περιγραφές κάι τήν υποθαλάσσια εμπειρία του, προφανώς κατέληξε στήν έξης υπόθεση: 'Άν θά μπορούσε τό επίπεδο τών νερών πού περιβάλλουν τις Μπαχάμες νά κατέλθη κατά 100 μέτρα περίπου (στο επίπεδο πού βρισκόταν τήν τελευταία Εποχή τών Πάγων), θά άντίκρυζε κανείς μία περιοχή, ή οποία θά ταίριαζε πολύ, σε σχήμα και μέγεθος, μέ εκείνη πού περιγράφει ό Πλάτων ώς αρχαία Ατλαντίδα. Ό μέγας φιλόσοφος αναφέρει ότι ήταν μακρυά άπό τήν θάλασσα και περιβαλλόταν άπό χαμηλά βουνά σε απόσταση 9 χιλιομέτρων περίπου κάι ότι αυτά τά βουνά περιβάλλονταν άπό άλλα ψηλότερα σε απόσταση 300 χιλιομέτρων περίπου.

Όσον άφορα, όμως, αυτό πού είναι γνωστό ώς Τείχος τοΰ Μπίμινι και εκλαμβάνεται ώς απομεινάρι τής Άτλαντίδας, ό γερμανός ερευνητής εκφράζει μία εντελώς διαφορετική άποψη. «Πιστεύω», λέει, «ότι κάποιες άπό τις πέτρες πού σχηματίζουν αυτό τό τείχος και φαίνονται νά είναι επεξεργασμένες άπό ανθρώπους, δέν αντλούν την καταγωγή τους άπό τήν Ατλαντίδα, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, άλλά είναι κατά πολύ μεταγενέστερες. Βρίσκονται εκεί άπό τήν εποχή του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.

«Εκείνο τον καιρό ένας μεγάλος αριθμός πλοίων έσπαγε τον αποκλεισμό τής "Ενωσης γιά νά τροφοδότηση λιμάνια τής Όμοσπονδίας. Άρκετές φορές τά πλοία τής Ένωσης κατεδίωκαν όσα πλοία επιχειρούσαν νά παραβιάσουν τον αποκλεισμό, οπότε τά τελευταία κατέφευγαν συχνά στά άβαθη νερά τών Μπαχάμας, όπου τά μεγάλα πολεμικά ήταν αδύνατον νά πλεύσουν πάνω άπό τις ξέρες πού υπάρχουν στά νερά, συχνά αναγκάζονταν νά απαλλαγούν άπό τό περιττό τους βάρος και τό πιο εύκολο ήταν νά πετάξουν τό μεγαλύτερο μέρος άπό τις γρανιτένιες πέτρες πού χρησιμοποιούσαν ώς έρμα του πλοίου. Κατά τήν γνώμη μου, άπό έκει προέρχεται ή πλειονότητα τών γρανιτένιων πετρών πού άνεκαλύφθησαν αργότερα στο Μπίμινι».

Του Νικολάου Καραϊσκάκη

ΠΗΓΗ 
Το διαβάσαμε από το: Η ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ 51http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/06/51.html#ixzz35BTQHmET

Από το skotinoprosopo

-->

Αληθεύει ότι σε σπήλαια στην Κρήτη βρέθηκαν αρχαία ρομπότ και οι μυστικές υπηρεσίες κάλυψαν το γεγονός;;;

Πριν από αρκετά χρόνια, το 1996, την Κυριακή 12 Μαϊου, εμφανίσθηκε ένα δημοσίευμα στην εφημ. ‘ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ’ με τίτλο: Οι “Κυνηγοί” της μούμιας του Μίνωα.


Τι κρύβουν τα νότια παράλια της Κρήτης και το ξαφνικό ενδιαφέρον του Ντένικεν;
Το άρθρο που υπογράφει ο Δημήτρης Κόκκορης αναφέρεται σε μια επίσκεψη του Ντένικεν στην Κρήτη με επίκεντρο το….
χωριό Τσούτσουρος, στο οποίο γίνονται απίστευτες περιγραφές.


Επειδή έχω σκανάρει το άρθρο, αλλά δεν μπορώ να το στείλω με μορφή εικόνας, το αντιγράφω:
Περίεργα πράγματα. Και ακατανόητα. Εξαιρετικά δύσκολο να τα προσεγγίσει η κοινή λογική. Μοιάζουν περισσότερο με καλοδουλεμένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.Κανένας δεν είναι σε θέση να ξεδιαλύνει τα πραγματικά περιστατικά μέσα από ένα περίπλοκο κουβάρι αφηγήσεων, φημών και μυθοπλασιών, όπου εμπλέκονται και ζητήματα μεταφυσικής. Απόπειρα κατάδυσης λοιπόν σε μια ερεβώδη ιστορία, που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, χωρίς ωστόσ να έχει βγει επίσημα ποτέ προς τα έξω:
Νότια παράλια της Κρήτης. Κάπου κοντά στο χωριουδάκι Τσούτσουρος. Σε μια απόσταση γύρω στα 80 χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου. Σε μια περιοχή που υπάρχουν ορισμένα μεγάλα βουνά. Οταν ο ήλιος του μεσημεριού αρχίζει να γέρνει και κοιτάζει κάποιος από μια συγκερίμένη οπτική γωνία, μπορεί να διακρίνει στα βουνά, ασυνήθιστα σχήματα. Κεφαλές λεόντων, ανθρώπινες μορφές και πυραμιδοειδείς απεικονίσεις.

ΜΙΝΩΑΣ ΚΑΙ ΦΑΡΑΩ

Κάτω από αυτά τα έγκατα της γης κρύβεται ένας λαβυρινθώδης κόσμος. Κάπου στο κέντρο του είναι ο μεγάλος τάφος του μυθικού “κοσμοκράτορα Μίνωα”. Πλάι του υπάρχουν ταριχευμένοι και άλλοι βασιλείς εκείνης της περιόδου κατ’αντιστοιχία των φαραωνικών πυραμίδων της Αιγύπτου. Στην είσοδο βρίσκεται μια τεράστια κληματαριά. Φτιαγμένη από χρυσάφι. Με χρυσό είναι επίσης φτιαγμένα τα τσαμπιά των σταφυλιών που κρέμονται απ’αυτήν.
Γύρω-γύρω έχουν φιλοτεχνηθεί χρυσά πουλιά με πάμπολλα διαμάντια. Ομως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Αλλωστε, οι θρύλοι δεν υποκύπτουν σε περιορισμούς. Στα σπλάχνα της ίδιας αυτής γης, βρίσκονται θαμμένα τα μεγαλύτερα μυστικά της ανθρωπότητας. Δείγματα ενός ανώτερου πολιτισμού που προυπήρχε στα βάθη των αιώνων. Οι επιγραφές σε είδη γραμμικών γραφών είναι πολλές. Το ίδιο και οι αναπαραστάσεις. Γίνεται μάλιστα λόγος και για ύπαρξη διαστημοπλοίων της εποχής. Οποιος καταφέρει να ερμηνεύσει τις γραφές θα γίνει κτήτορας επτασφράγιστων μυστικών, που ξεκινούν από την “απόλυτη πολεμική μηχανή” και τις δυνατότητες των εγκεφαλικών λειτουργιών και φτάνουν μέχρι το ελιξήριο της ζωής και τον “διαπλανητικό πολιτισμό”!

Οπως είναι φυσικό, όποιοι γίνονται δέκτες όλων αυτών των αφηγήσεων, η πρώτη αντίδρασή τους, είναι το ειρωνικό μειδίαμα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι πιο επιρρεπείς σε αυτού του είδους τις αναφορές, οι οποίοι δείχνουν ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί η συγκεκριμένη περιοχή της Κρήτης, έχει ήδη δώσει σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα και τελεί υπό τη συνεχή έρευνα των αρμοδίων επιστημόνων και την άμεση εποπτεία του υπουργείου Πολιτισμού.

Ξαφνικά όμως γι αυτήν την “τρελή ιστορία” έδειξε ενδιαφέρον και ο διάσημος ερευνητής και πατριάρχης της θεωρίας των εξωγήινων επισκέψεων Εριχ φον Ντένικεν. Πρόσφατα μάλιστα ήρθε στην Αθήνα και σύμφωνα με πληροφορίες, αμέσως μετά ταξίδεψε στην επίμαχη περιοχή της Κρήτης. Σε αποκλειστική συνέντευξή του, που έδωσε στο ειδικό περιοδικό “Τρίτο Μάτι”, ο Ντένικεν αναφέρει μεταξύ άλλων ότι του χρόνου θα ξανάρθει στην Ελλάδα για έρευνες μαζί με συνεργάτες του και ένα μέρος του εξοπλισμού του. Ομως το “Τρίο Μάτι” προχωρά ακόμη περισσότερο και σημειώνει επί λέξει τα ακόλουθα:Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για την Ελλάδα και για τον Ελληνισμό γενικότερα. Πολλοί ερευνητές και άνθρωποι του πνεύματος, σε όλον τον κόσμο, έχουν εκδηλώσει ένα ενδιαφέρον που έχει δημιουργήσει πολλά ερωτήματα. Χαρακτηριστικό είναι ότι το ενδιαφέρον αυτό συνδέεται με διάφορα “μυστικά”, που υποτίθεται ότι υπάρχουν στον ελληνικό χώρο, τα οποία σχετίζονται με αρχαίες τεχνολογίες, με μυθολογικές παραδόσεις αλλά και με την ειδική γεωδετική θέση του τόπου.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους αναζητητές δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Εριχ φον Ντένικεν. Οι πληροφορίες μας λένε ότι σκοπεύει να επισκεφθεί την Κρήτη για να ερευνήσει κάποιο από αυτά τα “μυστικά”. Υπάρχει μια περιοχή στη Νότιο Κρήτη όπου υποτίθεται ότι “κάτι” βρίσκεται θαμμένο εκεί, από την αρχαιότητα!! Ενας από τους λόγους της επίσκεψης του φον Ντένικεν στη μεγαλόνησο, είναι να ερευνήσει τη συγκεκριμένη τοποθεσία αυτού του “μυστικού”…Χαρακτηριστικό είναι, πάντως, το ότι γι αυτό το θέμα έχουν εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον και οι …ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Τι συμβαίνει στη Νότιο Κρήτη; Ας ελπίσουμε ότι ο δαιμόνιος κύριος φον Ντένικεν θα θελήσει να μας το αποκαλύψει στο επόμενο βιβλίο του.
Είναι σαφές ότι το δημοσίευμα “φωτογραφίζει” την αρχική ιστορία που προαναφέρθηκε, χωρίς όμως να μπει σε λεπτομέρειες. Κατά τα άλλα οι πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη ομάδα “αυτοδίδακτων ερευνητών” που υποστηρίζει ότι έχει βρει τη δίοδο που μπορεί να οδηγήσει στο μεγάλο τάφο του “κοσμοκράτορα”. Η ομάδα αυτή απευθύνεται επί χρόνια σε σημαντικούς παράγοντες της επιστημονικής, αλλά και της πολιτικής ζωής του τόπου, χωρίς όμως να βρεί κάποια ανταπόκριση. Η ίδια αυτή ομάδα μιλά για αρχαιολογικά ευρήματα, που όταν έρθουν στο φως θα είναι πολύ πιο σημαντικά από την …Ακρόπολη!!!

Ο δήμαρχος του Αρκαλοχωρίου Κρήτης (που βρίσκεται κοντά στο χωριό Τσούτσουρος) κ. Χαράλαμπος Γιαννόπουλος, λέει: “Είναι αλήθεια ότι ακούγονται πολλά. Οι μύθοι και οι θρύλοι είναι ευχάριστοι στα αυτιά, γι αυτό και διαδίδονται εύκολα. Πέρα όμως και ανεξάρτητα από όσα ακούγονται, η ευρύτερη περιοχή έχει μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Απ’ότι γνωρίζω υπάρχουν ευρήματα που δείχνουν διασυνδέσεις του Μινωϊκού με τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Ευρήματα που χρονολογούνται σε πάνω από 2.000 χρόνια προ Χριστού. Παλαιότερα, σε μια σπηλιά στον Τσούτσουρο, είχαν βρεθεί αρχαία αντικείμενα. Ολα αυτά είναι σε γνώση των αρχαιολόγων και του υπουργείου Πολιτισμού”.

Εκείνο που παραμένει ακόμη άγνωστο είναι αν τελικά όλη αυτή η “τρελή ιστορία της Κρήτης” θα αποτελέσει το έναυσμα για να γραφεί “ένα ακόμη συναρπαστικό παραμύθι” από τον κ. Ντένικεν.

Αυτά το 1996, πριν από 7 χρόνια. Το 2000 κυκλοφόρησε στη χώρα μας το βιβλίο του κ. Ντένικεν “Στο όνομα του Δία”, ένα ανούσιο με πολλά λάθη βιβλίο, όπου ο κύριος ερευνητής μιλά για την Μινωϊκή Κρήτη, αλλά δεν γράφει λέξη για το μυστηριώδες χωριό Τσούτσουρο…
Τώρα βλέπουμε αρκετά αόριστα περί μυστικών στρατιωτικών βάσεων, πειραμάτων κλπ. Φίλοι μου, όπως όλα τα μυστήρια, έτσι κι αυτό έχει τις σωστές δόσεις ασάφειας, υπαινιγμών, φημών και βέβαια ότι χρειάζεται για να φουντώσει η φαντασία (μήπως κι η προσδοκία μας;) μέσα μας…

Ορισμένα ερωτήματα που παραπέμπουν σε περαιτέρω έρευνα:

1. Τι ακριβώς είναι σε γνώση του Υπουργείου Πολιτισμού;

2. Εχει γίνει έκτοτε κάποια επιστημονική ανακοίνωση;

3. Τι ακριβώς γνωρίζουν οι κάτοικοι ή οι αρχές της περιοχής;

4. Υπάρχει ακόμη αυτή η ομάδα που ισχυρίζεται ότι έχει βρει τα σημαντικά ευρήματα;

5. Εχει γραφτεί από τότε κάτι πάνω στο θέμα;

6. Οι πολιτικοί του νησιού γνωρίζουν κάτι σχετικό; Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι γνωστή για την αγάπη της στο νησί και το ιστορικό του παρελθόν. Εχει γνώση του συγκεκριμένου χώρου και των μυστηρίων του;

Δούρειος Ίππος: Παγίδα ή πολιορκητική μηχανή;

Σύμφωνα με την ομηρική παράδοση, οι Αχαιοί, μετά τον θάνατο του Αχιλλέα και τον δεκάχρονο εξαντλητικό πόλεμο κάτω από τα τείχη της Τροίας, είχαν φθάσει στα όρια της απογοήτευσης. Τότε παρενέβη η Αθηνά η οποία έδωσε την ιδέα στον Επειό, γιο του Πανοπέα από τη Φωκίδα, να κατασκευάσει τον Δούρειο Ίππο.

Επρόκειτο για ένα τεράστιο ξύλινο άλογο, κούφιο στο εσωτερικό του. Μέσα σ’ αυτό κρύφθηκαν οι δώδεκα πιο σημαντικοί ήρωες των Αχαιών, μεταξύ αυτών οι Διομήδης, Αγαμέμνονας, Μενέλαος, Ιδομενέας, Φιλοκτήτης, Οδυσσέας, Νεοπτόλεμος (ο γιος του Αχιλλέα) και άλλοι.

Οι Τρώες πείστηκαν ότι επρόκειτο για αφιέρωμα των αποχωρούντων εχθρών τους προς την Αθηνά και το έσυραν μέσα στην Τροία. Το ίδιο βράδυ οι 12 ήρωες ξεγλίστρησαν από την κρυψώνα τους και εκμεταλλευόμενοι το γλέντι των Τρώων για το τέλος του πολέμου, άνοιξαν τις πύλες. Στη συνέχεια οι Αχαιοί, που δεν είχαν φύγει, αλλά είχαν κρυφτεί στη γειτονική Τένεδο, μπήκαν μέσα, κατέσφαξαν τους πάντες και έκαψαν την πόλη δίνοντας ένα αιματηρό τέλος στον πιο διάσημο πόλεμο της αρχαιότητας.

Ωστόσο, προκύπτουν δύο βασικά ερωτήματα. Ήταν οι Τρώες τόσο αφελείς ώστε να σύρουν μέσα στην πόλη ένα «δώρο των Δαναών», γκρεμίζοντας μάλιστα και ένα μέρος του απόρθητου τείχους τους; Ήταν δυνατόν οι Αχαιοί να διακινδυνεύσουν την ζωή των αρχηγών τους και επικεφαλής της εκστρατείας, αφήνοντάς τους μόνους τους μέσα στο άλογο. Και τα δύο ερωτήματα απαντώνται λόγω της θεϊκής παρέμβασης. Όταν ο Τρώας ιερέας Λαοκόων αντέδρασε στη θέληση των συμπατριωτών του να φέρουν τον Δούρειο Ίππο μέσα στην πόλη, ο Ποσειδώνας έστειλε δύο τεράστια φίδια από τη θάλασσα τα οποία έπνιξαν τη μοναδική λογική φωνή των Τρώων εκείνες τις κρίσιμες στιγμές. Ως εκ τούτου, οι 12 κρυμμένοι αρχηγοί ήταν υπό την προστασία του θεού.

Ωστόσο, από την ανάγνωση των σχετικών αρχαίων κειμένων για τον Τρωικό πόλεμο προκύπτει ένα πρόβλημα που έχει να κάνει με τη χωρητικότητα του Δουρείου Ίππου. Η Μικρή Ιλιάδα κάνει λόγο για 3.000 άνδρες, ενώ οι μεταγενέστεροι συγγραφείς μιλούν για 100, 50 ή και 12 άνδρες όπως προαναφέρθηκε. Όλες οι παραστάσεις αγγείων με τον Δούρειο Ίππο (π.χ. ο αμφορέας της Μυκόνου) τον απεικονίζουν φυσιοκρατικά ως άλογο.

Το γεγονός όμως ότι απεικονίζονται πολεμιστές και στην πλάτη του αλόγου, εκτός από το εσωτερικό του και το ότι η όλη κατασκευή κινείτο πάνω σε τροχούς μας ωθεί να υποθέσουμε ότι ο Δούρειος Ίππος είναι η πρώτη καταγεγραμμένη ελληνική πολιορκητική μηχανή! Ήδη πριν από την τρωική εκστρατεία πολιορκητικές μηχανές ήταν γνωστές τόσο στους Αιγυπτίους όσο και τους Χετταίους. Οι Αχαιοί που διατηρούσαν σχέσεις και με τους δύο λαούς, πιθανώς να δανείστηκαν την τεχνογνωσία τους πάνω σε αυτό το θέμα.

Αν υιοθετήσουμε λοιπόν τον αριθμό των 3.000 ανδρών της Μικρής Ιλιάδας ίσως ήταν οι απαραίτητοι για την κίνηση της πολιορκητικής μηχανής. Ίσως επρόκειτο για μια «πρόγονο» ελεπόλεως, δηλαδή ενός ξύλινου πύργου, κινούμενου σε τροχούς με κλίμακα στο πίσω μέρος. Εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνδρες ωθούσαν τον πύργο στα τείχη της πολιορκημένης πόλης και πολεμιστές σκαρφάλωναν σε αυτά από την κλίμακα.

Σχεδόν όλοι οι μελετητές πάντως αποκλείουν να ήταν ο Δούρειος Ίππος ελέπολις, καθώς αυτού του είδους η πολιορκητική μηχανή δεν αναφέρεται πουθενά παρά μόνο στην ελληνιστική εποχή. Ποιος όμως μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να επρόκειτο για κάποιο πολιορκητικό πύργο με «κριό» υπό τη μορφή αλόγου; Κανείς σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, ο οποίος γράφει σχετικά με αφορμή την εντύπωση που του προκάλεσε ένα τεράστιο ορειχάλκινο ομοίωμα του Δούρειου Ίππου στην Ακρόπολη της Αθήνας: «Το γεγονός ότι το έργο αυτό του Επειού ήταν ένα μηχάνημα για το γκρέμισμα του τείχους το γνωρίζει όποιος δεν θεωρεί εντελώς ανόητους τους Φρύγες».

Πολιορκητική μηχανή ή απλά μύθος και προϊόν λογοτεχνικής φαντασίας; Φαίνεται ότι το θρυλικό ξύλινο άλογο κρατά ακόμα στο εσωτερικό του καλά φυλαγμένο το μυστικό του.

Έτσι ήταν η ακρόπολη των Μυκηνών την αρχαιότητα (Βίντεο 3D animation)

Παρακολουθήστε παρακάτω ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για τη ακρόπολη των Μυκηνών με 3D αναπαράσταση.

Έτσι έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις Μυκήνες όπως πραγματικά ήταν στην αρχαιότητα.

Το δημόσιο σύστημα υγείας στην αρχαία Ελλάδα

Στην Ελληνική πόλη κράτος μεταξύ των άλλων διευκολύνσεων που παρείχε στο σώμα των πολιτών συμπεριλαμβάνονταν και η δωρεάν παροχή ιατρικής περίθαλψης.
Δημόσιοι γιατροί αμείβονταν από τις τοπικές κυβερνήσεις συνήθως σε ετήσια βάση με σκοπό να προσφέρουν τις απαιτούμενες ιατρικές θεραπείες στους κατά περίπτωση ασθενείς.
Η παροχή της δημόσιας ιατρικής πρόνοιας θεωρούνταν ως κάτι δεδομένο για τους νομοθέτες. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει αποδεικτικό στοιχείο πως οφείλεται στο νομοθετικό έργο του Σόλωνα, γεγονός που συνηγορεί στην αρχαιότερη θέσπιση του θεσμού. Οι γιατροί αναφέρονται από τον Όμηρο ως ειδική κατηγορία ανθρώπων (Homer, Odyssey, xvii,382-384) ενώ στον Πλάτωνα κατατάσσονται στην πεζή κατηγορία των τεχνιτών (Plato, Gorgias,445b).
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης διασώζει μία διαταγή του νομοθέτη Χάροντα ο οποίος είχε διατάξει όλοι ανεξαιρέτως οι ιδιώτες να δέχονται τις φροντίδες γιατρού αμειβομένου με δημόσια έξοδα (Diodorus Siculus, xii.13). Για την περίπτωση της Αθήνας των κλασσικών χρόνων έμμεση πληροφόρηση παρέχεται από τα έργα του Αριστοφάνη.
Ο Δικαιόπολις στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Αχαρνείς» παροτρύνει τον φτωχό και τυφλό αγρότη να επισκεφτεί τον διάσημο χειρούργο Πίτταλο ( Aristophanes, Acharnians 1027-1032) ενώ στο έργο «Σφήκες» είναι ο μισολιπόθυμος Λάμαχος που ζητάει έναν δημόσιο χειρούργο (Aristophanes, Wasps 1432).
Σχολιαστές αναφέρουν πως ο «δημόσιος χειρούργος» εκλέγονταν με δημόσιες μεθόδους και πρόσφερε ιατρικές υπηρεσίες χωρίς πληρωμή (Suidas s.v, Scholiast ad Aristoph. Acharn. 1030).
H αναφορά στην ειδική αυτή κατηγορία γιατρών γίνονταν με τους ακόλουθους όρους: Ο δημόσιος ιατρός, ο δημοσιεύων ιατρός, ο δημοσιεύων, ο ιατρός. Στους Ρωμαϊκούς χρόνους γίνονται γνωστοί με την ορολογία «αρχίατροι».
Ο ετήσιος μισθός ενός δημόσιου ιατρού στις πόλεις της Κλασσικής Ελλάδος πρέπει να κυμαίνονταν περίπου στις 500 δραχμές, στους επόμενους αιώνες η αμοιβή τους αυξήθηκε σε αστρονομικές πληρωμές π.χ ο Ασκληπιάδης από την Πέργη τον 2ο π.κ.χ. αιώνα λάμβανε 1000 δραχμές από την αιγιακή πόλη της Σελεύκειας στην Παμφυλία.
Σε αρκετές περιπτώσεις οι δημόσιοι γιατροί δημιουργούσαν περιουσίες όπως ο γιατρός των Δελφών Φίλιστος ο οποίος πρόσφερε τον 3ο π.κ.χ. αιώνα ως δωρεά στην γενέτειρα του Κω το ποσό των 4.000 δραχμών για την κάλυψη στρατιωτικών δαπανών.
Αρχικά το «Ιατρείον» τους πρέπει να ήταν ένα μικρό δωμάτιο με ιδιωτικό εξοπλισμό, στην εποχή του Γαληνού (2ος μ.κ.χ. αιώνας) όμως τα απλά δωμάτιο είχαν μετατραπεί σε μεγάλα κτήρια εξοπλισμένα από κρατικά κονδύλια. Οι γιατροί, μέχρι την δημιουργία των μεγάλων νοσοκομείων (κυρίως στρατιωτικών) επισκέπτονταν τους ασθενείς στο σπίτι.
Αυτοί που καλούνταν να επιλέξουν ιατρούς στις δημόσιες θέσεις της πόλης τους δεν ήταν άλλοι από τους κατοίκους μέσω άμεσης ψηφοφορίας. Ο υποψήφιος ιατρός δεν είχε παρά να πείσει τους ψηφοφόρους για τα μοναδικά χαρίσματα του και τις εξαιρετικές του ικανότητες. Αυτό όμως δεν σήμαινε πως ο εκλεγμένος ιατρός θα ήταν και ο πιο άριστος ή καλύτερος από ιδιωτικούς γιατρούς.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι υποψήφιοι γιατροί για τα δημόσια αξιώματα έπρεπε πριν τις εκλογές να δικαιολογήσουν με το καλύτερο τρόπο την υποψηφιότητά τους προκειμένου να εκλεγούν (Plato,Gorgias, 514d) ενώ σε άλλο σημείο του έργου ο Σωκράτης έχοντας επισημάνει τον ενδεχόμενο κίνδυνο από μία τέτοια υποκειμενική εκλογή υποστηρίζει πως ακόμα και ένας νομικός με την κατάλληλη ομιλία μπορούσε να εκλεγεί στο αξίωμα αυτό (Plato, Gorgias, 456b).
Σε κάθε περίπτωση όμως οι ψηφοφόροι γνώριζαν πως σε αυτούς πέφτει η ευθύνη της εκλογής του κάτι που δεν το αφήνει ασχολίαστο ο Ξενοφώντας (Xenophon Cyropaedia I,6,15). Σε ανάλογο σχολιασμό προχωρεί και ο Κυνικός Φιλόσοφος Τέλης ο οποίος στο έργο του «Περί φυγής» χωρίς υπεκφυγές φορτώνει την ευθύνη της όποιας λανθασμένης εκλογής (όνειδος) δημόσιου γιατρού στους ψηφοφόρους.
Οι γιατροί ήταν παρόντες σε όλες τις δημόσιες εκδηλώσεις όπως σε γιορτές και κυρίως σε αθλητικούς αγώνες ώστε να μπορούν άμεσα να περιθάλψουν αποχωρούντες με τραυματισμό αθλητές.
Επίσης οι δημόσιοι γιατροί είχαν ειδικά καθήκοντα όπως την ιατρική επίβλεψη των ομάδων των «Εφήβων» κατά την περίοδο της στρατιωτικής τους εκπαιδεύσεως και θητείας. Όλες οι ομάδες των «Εφήβων» είχαν στρατιωτικούς δημόσιους γιατρούς (Ιnscription I.G ii/iii, 2237, A.D. 230-235) ένας διαχρονικός θεσμός που ισχύει και σήμερα σε κάθε οργανωμένο στρατό.
Αναφορικά με την σημασία των στρατιωτικών γιατρών οι Έλληνες ήδη από την Ομηρική εποχή είχαν αντιληφθεί τις αναντικατάστατες υπηρεσίες τους και για τον λόγο αυτό τους είχαν απαλλάξει από καθημερινές αγγαρείες και πολεμικές συγκρούσεις ώστε να αφοσιωθούν στο έργο της αποκατάστασης ( Diodorus Siculus, iv,71). Οι γιατροί τόσο οι δημόσιοι όσο και οι ιδιωτικοί ήταν οργανωμένοι σε συλλόγους γύρω από την λατρεία του Ασκληπιού. Στην Αθήνα το ιερό του Ασκληπιού βρίσκονταν στην νότια πλευρά της Ακρόπολης.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ο δημοφιλέστερος ιατρός πριν τον Ιπποκράτη ήταν ο Δημοκήδης ο Κροτωνιάτης (Herodotus,iii,131). Αρχικά μετοίκησε στην Αίγινα και το δεύτερο χρόνο της παραμονής του στο νησί έλαβε το αξίωμα του δημόσιου γιατρού λόγω της αναγνώρισης των δεξιοτήτων του από τους ντόπιους.
Το τρίτο έτος τον προσέλαβαν ως κρατικό ιατρό οι Αθηναίοι προσφέροντας του αντίστοιχο μισθό. Στην συνέχεια ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης στο κλίμα αντιζηλίας των Ελληνικών πόλεων προσέλαβε τον Δημοκήδη με ετήσιο μισθό δύο ταλάντων το χρόνο.
Η λαμπρή αυτή επαγγελματική σταδιοδρομία του Δημοκήδη τον κατέστησε τον δημοφιλέστερο ιατρό του Ελληνικού κόσμου και προσέδωσε στην γενέτειρα του την υστεροφημία πως προσφέρει τους καλύτερους γιατρούς.
Πολλοί είναι οι γιατροί που στα πλαίσια του επαγγέλματος τους δεν δίστασαν να ταξιδέψουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνικού κόσμου προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αρκετές φορές μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες στις οποίες ανταποκρίθηκαν με αξιοζήλευτο πνεύμα αυταπάρνησης.
Ο ιατρός Δαμιάδας από την Σπάρτη, υπηρέτησε μετά από ψηφοφορία ως δημόσιος γιατρός στην πόλη του Γυθείου για δύο έτη επιδεικνύοντας αταλάντευτη προσωπική και επαγγελματική συμπεριφορά.
Όταν η πόλη του Γυθείου λόγω κακής κατάστασης των οικονομικών της δεν μπορούσε να συγκεντρώσει την απαιτούμενη ετήσια μισθοδοσία, ο Δαμιάδας αρνήθηκε να πληρωθεί για τον έτος αυτό.
Για αυτήν την αυτοθυσία του η πόλη τον τίμησε με τους τίτλους του «Πρόξενου» και του «ευεργέτη». Ο Μενόκριτος o Σάμιος υπηρέτησε την πόλη της Καρπάθου για 20 χρόνια (Ιnscription,Ι.G. xii,i,1032,second century B.C.).
Πριν από αυτό πρόσφερε αμισθί τις υπηρεσίες του στην πόλη της Ρόδου. Μεγάλη ήταν και η ευεργεσία του στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κω όπου μεταξύ άλλων ανδραγαθημάτων κατά την πολιορκία της πόλης από τον Φίλλιπο Έ (Polybius, iii, 2, 8;Appian,Macedonica,4) o Μενόκριτος από ανιδιοτέλεια ορμώμενος και με δικά του προσωπικά έξοδα περιέλθαπτε ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ τους τραυματισμένους συμπολίτες του.
Στην Λαμία, ο Μητρόδωρος υιός του Ανδρομένη βοήθησε όλους όσους του ζήτησαν βοήθεια χωρίς να λάβει πληρωμή (Inscription.I.G. ix,ii,69,second century B.C). O Απολλώνιος ο Μιλήσιος παρόλο που δεν ήταν δημόσιος γιατρός προσφέρθηκε να υπηρετήσει ως τέτοιος στην νήσο Τήνο σε μία δύσκολη για την πόλη περίοδο και συμφώνησε να μην δεχθεί μισθό για τους πρώτους έξι μήνες.
Αλλά και όταν μία νέα συμφορά (λοιμός) ακολούθησε το νησί δεν το εγκατέλειψε αλλά συνέχισε με αυτοθυσία και ανιδιοτέλεια να θεραπεύει και να ανακουφίζει (Inscription.I.G.XII,V,824,189-167 B.C).
Ο ιατρός Ερμείας από την Κω θα εξέπληξε τους πάντες με την αυτοθυσία του να ανακουφίζει πληγωμένους στρατιώτες και από τα δύο μέτωπα στο πόλεμο που ξέσπασε μεταξύ της Γόρτυνας και της Κνωσού στα τέλη του 3ου αιώνα π.κ.χ.Οι πόλεις ανεγνώριζαν την προσφορά τους και τους τιμούσαν ανάλογα.
Τα δώρα που τους έκαναν ήταν τόσο υλικά π.χ στέμμα από χρυσό, λάδι όσο και δώρα τιμής π.χ πολιτογράφηση και τιτλοδοσία όπως «πρόξενος» και «ευεργέτης». Η πόλη της Ελάτειας στην Φωκίδα, σε ανάμνηση και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπο του γιατρού Ασκληπιόδωρου από την Κω, έδωσε προνόμια σε όσους γιατρούς που το όνομα τους άρχιζε με τα αρχικά Ασκλ-.
Ο Ασκληπιόδωρος όχι μόνο είχε βοηθήσει τους αρρώστους της Ελάτειας αλλά και είχε δώσει μία σειρά δημόσιων διαλέξεων περί κανόνων δημόσιας υγείας ( Supplementum Epigraphicum Graecum,III,416,second century B.C).
Oι Δελφοί το 235π.κ.χ θα απαλλάξουν τον ιατρό Φίλιστο και στους απογόνους του από οποιαδήποτε φόρους μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανομένου και του φόρου για την Υπηρεσία Υγείας (Sylloge Inscriptionum Graecarum, ed.W.Dittenberger, 437,c.263 B.C).
Η απαλλαγή αυτή κρίθηκε αναγκαία ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στις πολύτιμες υπηρεσίες του ιατρού των Δελφών που πρόσφερε ανεξαιρέτως τόσο σε ντόπιους όσο και σε προσκυνητές (inscription.S.I.G.,538,C.216-215 B.C). Στον Ισθμό ο δήμος της πόλης θα τιμήσει τον δημόσιο γιατρό Σάτυρο (Inscriptions of Cos 409,second sentury B.C)
Οι Έλληνες γιατροί λόγω του πνεύματος ανιδιοτέλειας και της υψηλής αίσθησης καθήκοντος πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε όσους τις χρειάζονταν, βοηθούσαν ανεξαιρέτως όλες τις κοινωνικές και οικονομικές κατηγορίες ανθρώπων. Οι σκλάβοι ήταν ενταγμένοι και αυτοί στο πρόγραμμα ιατρικής βοήθειας. Για αυτούς το αφεντικό τους έπρεπε να πληρώσει έναν ειδικό φόρο, «τα ιατρικά».
Η τιμητική στήλη στο δήμο του Γυθείου προς τιμή του Δαμιάδη εγκωμιάζει την προσφορά του η οποία κατευθύνονταν σε όλους αδιάκριτα καθώς περιέλθαπτε φτωχούς , πλούσιους, σκλάβους και ελεύθερους (inscription. I.G.v,i,1145, c.70 B.C). Ο Πλάτων άφηνε απλά την ευθύνη των σκλάβων στα αφεντικά τους χωρίς να σχολιάσει κάτι παραπάνω (Plato,Laws,720 b-e).
Η δράση τους ξεπερνούσε την ανθρώπινη φυλή και επεκτείνονταν και στα ζώα, κυρίως τα οικόσιτα. Ο Μητρόδωρος αναφέρεται από τους κατοίκους της Λαμίας και ως «ιππίατρος». Από πάπυρους της Ελληνιστικής Αιγύπτου γίνεται γνωστός ένας ειδικός φόρος που αποσκοπεί στην πληρωμή του «ιππιατρικόν» (Pap.Hideh,45,257-256 B.C) ενός φόρου που η ύπαρξη του συνεχίστηκε μέχρι τον 4ο τουλάχιστον αιώνα (Pap.Oxyrhynchus, 92,A.D. 335).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον άξιο αναφοράς αποτελεί η περίπτωση της Ελληνιστικής Πτολεμαϊκής Αιγύπτου. Λόγω της διογκωμένης γραφειοκρατίας του κράτους κάθε κίνηση των δημοσίων ιατρών ορίζονταν με λεπτομέρειες βάση πρωτοκόλου. Ο δημόσιος ιατρός θα έπρεπε αρχικά να δράσει σύμφωνα με τις γραπτές υποδείξεις των συναδέλφων του οι οποίες λειτουργούσαν ως οδηγοί αντιμετώπισης ασθενειών.
Στην περίπτωση που παρόλο την τήρηση των οδηγιών και την κατάλληλη θεραπεία, ο ασθενής απεβίωνε ο ιατρός απαλλάσσονταν από περαιτέρω αναζήτηση ευθυνών για λάθος χειρισμούς. Σε αντίθετη περίπτωση ο ιατρός διώκονταν με ανάλογες κατά περίπτωση κυρώσεις (Diodorus Siculus,i, 82; 12).
Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως ο γιατρός μπορούσε να δράσει κατά βούληση μονάχα μετά το πέρας τριών ημερών αγωγής σύμφωνης με τις υπάρχουσες γραπτές οδηγίες. Μετά το χρονικό αυτό διάστημα αν η αγωγή δεν είχε φέρει κανένα ορατό αποτέλεσμα μπορούσε να ακολουθήσει την δική του προσωπική θεραπεία (Aristotle,Politics,1286a).
Στην Αίγυπτο ο υπουργός που είχε επωμιστεί την ομαλή λειτουργία της υπηρεσίας δημόσιας υγείας έφερε το τίτλο ο «επί των ιατρών» όπως για παράδειγμα ο Χρύσερμος από την Αλεξάνδρεια, γιός του Ηρακλείτου και εξ αίματος συγγενής του Βασιλέα Πτολεμαίου VI [Inscription.Orientis Graeci Inscriptiones Selectae (O.G.I.S),104, reing of Ptolemy VI (I81-146) B.C from Delos].
Στην Ελληνική μυθολογία, ο Ποδαλείριος ήταν γιος του Ασκληπιού και της Ηπιόνης, αδερφός του Μαχάονα. Ήταν γνωστός γιατρός από την Τρίκκη της Θεσσαλίας, προστάτης της «επιμελουμένης τα εσωτερικά νοσήματα» Ιατρικής, δηλαδή της σημερινής Παθολογίας. Αντιθέτως, ο Μαχάων ήταν προστάτης της Χειρουργικής.
Τα δυο αδέλφια συμμετείχαν στον Τρωικό Πόλεμο. Στην Ιλιάδα (Β 733) αναφέρονται ως αρχηγοί των κατοίκων της Τρίκκης, της Οιχαλίας και της Ιθώμης. Προσέφεραν πολλές υπηρεσίες στους Αχαιούς, περιποιούμενοι τους ασθενείς και τραυματίες με «επωδάς», εσωτερικά και εξωτερικά φάρμακα από βότανα και με χειρουργικές επεμβάσεις.
«Μυθικός» ιατρός (δευτερεύων θεός – ημίθεος) γιος του Ασκληπιού και της Ηπιόνης.
Κατά την «Αιθιοπίδα» του Αρκτίνου ο Μαχάων ήταν προστάτης της Χειρουργικής και μάλιστα της στρατιωτικής, σε αντίθεση προς τον αδελφό του Ποδαλείριο που ήταν προστάτης της «επιμελουμένης τα εσωτερικά νοσήματα» Ιατρικής, (δηλαδή της σημερινής Παθολογίας).Ο Μαχάων επιμελήθηκε τις πληγές του Φιλοκτήτη, του τραύματος του Μενελάου, και όταν πληγώθηκε ο ίδιος, από τον Πάρη, μεταφέρθηκε με το άρμα του Νέστορα από το πεδίο της μάχης στο στρατόπεδο.
Σύζυγος του Μαχάονα φέρεται η Αντίκλεια και γιοι του ο Γόργασος και ο Νικόμαχος. Εκτός αυτών ο Παυσανίας αναφέρει και τρίτο γιο με το όνομα Σφύρος, που ήταν ο ιδρυτής της λατρείας του Ασκληπιού στο Άργος.
Ο Μαχάων φέρεται ότι πέθανε φονευθείς κατ΄ άλλους από τον Ευρύπυλο, τον γιο του Τηλέφου, και κατ΄ άλλους από την Πενθεσίλεια. Τα οστά του μετέφερε ο Νέστωρ στη Γερήνια όπου ετάφησαν μεγαλοπρεπώς και που ο Παυσανίας είδε εκεί να υπάρχει άγαλμά του με εστεμμένη την κεφαλή.

Ασήμαντοι λόγοι που πυροδότησαν πολέμους

Στην ακάματη ανθρώπινη οδύσσεια του πολέμου, αίτια και αφορμές έχουν ανακαλυφθεί σωρηδόν, καθώς τις περισσότερες αυτές αυτά λειτουργούν ως φτηνές δικαιολογίες για τη συνήθη επεκτατική πολιτική και τον ιμπεριαλισμό.
Κι αν οι καταστροφικές συνέπειες του πολέμου έχουν πια καταγραφεί με εξαντλητική λεπτομέρεια, το μεγάλο ζητούμενο γιατί ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες παραμένει. Και πολλές φορές είναι εξίσου σημαντικό με τη συνέχεια της σύρραξης.
Και από όλους τους λόγους που έχει σκαρφιστεί ποτέ ο άνθρωπος για να δοκιμάσει τις στρατιωτικές του δυνάμεις, οι παρακάτω στέκουν μνημειώδεις για την προχειρότητα της δικαιολόγησης ή την παντελή ανοησία!
Όταν μάλιστα συνδυαστούν με τον συνήθη εγωισμό του ισχυρού, τότε τα πράγματα γίνονται εκρηκτικά φονικά…
Ο Μεγάλος Πόλεμος του Guano
Απώλειες: 13.000+

Ο Πόλεμος του Ειρηνικού έλαβε χώρα μεταξύ Περού, Βολιβίας και Χιλής από το 1879-1883. Το «Guano» είναι στα ισπανικά η κουτσουλιά των πουλιών και αυτό μας εισάγει κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος: χάρη στην υψηλή συγκέντρωση φωσφόρου και αζώτου, η κουτσουλιά ήταν βασικό συστατικό στην παραγωγική διαδικασία λιπασμάτων αλλά και πυρίτιδας, κάνοντάς τη να αξίζει το βάρος της σε χρυσό. Και βέβαια το μεγαλύτερο «απόθεμα» κουτσουλιάς ήταν κατά μήκος της ακτογραμμής της Ερήμου Ατακάμα, κάτι που την έκανε μήλο του έριδος για τις τρεις χώρες: η Βολιβία αύξησε τους φόρους στην εκμετάλλευση της περιοχής, η Χιλή την κατέλαβε στρατιωτικά για να προστατεύσει τα συμφέροντά της, κάνοντας Βολιβία και Περού να της κηρύξουν τον πόλεμο, αν και θα έχαναν χάρη στην ανωτερότητα του χιλιανού ναυτικού…
Ο Πόλεμος των Dahis και Ghabra
Απώλειες: Άγνωστες

Δύο αραβικές φυλές (Αbs και Dhubhiyan) επιδόθηκαν σε μια αιματηρή διαμάχη για 40 ολόκληρα χρόνια, κι αυτό για μια ύποπτη ιπποδρομία! Ο ηγέτης των Abs προκάλεσε τον ομόλογό του των Dhubhiyan σε αγώνα δρόμου με άλογα, καθώς ο περίφημος επιβήτορας των Abs, Dahis, μια ράτσα γνωστή για την ταχύτητά της, θα εξαφάνιζε υποτίθεται από τον χάρτη τον Ghabra του αρχηγού των Dhubhiyan. Όπως και θα γινόταν δηλαδή αν δεν παρενέβαινε η απατεωνιά των Dhubhiyan, που έστησαν ενέδρα στο άτι των Abs, καταλήγοντας στην αιματοβαμμένη σύγκρουση των ιππέων…
Ο Γαλλο-Μεξικανικός Πόλεμος
Απώλειες: 300+

Η Γαλλία κήρυξε τον πόλεμο στο Μεξικό το 1838, αποκλείοντας ναυτικά μια σειρά από λιμάνια και καταλαμβάνοντας το περίφημο οχυρό της Βερακρούζ. Η σύρραξη έληξε την επόμενη χρονιά με την παρέμβαση των Βρετανών, αν και το πλέον ηχηρό στοιχείο του πολέμου δεν ήταν άλλο από τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησε: κατά τη διάρκεια των μεξικανικών εμφύλιων αναταραχών του 1828, γάλλος ζαχαροπλάστης ισχυρίστηκε ότι το μαγαζί του βανδαλίστηκε από μεξικανικό όχλο, ζητώντας επί ματαίω αποζημίωση. Αφού πέρασαν 10 χρόνια και δεν πήρε μία από τις μεξικανικές Αρχές, στράφηκε στον βασιλιά του, τον Λουδοβίκο-Φίλιππο της Γαλλίας, ο οποίος βρήκε έτσι την αφορμή που έψαχνε για να εισβάλει στη χώρα της Κεντρικής Αμερικής…
Η γαλλική εισβολή στην Αλγερία
Απώλειες: Άγνωστες

Η Αλγερία ήταν κάτω από γαλλικό ζυγό από το 1830-1960, καθώς πριν ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι σχέσεις Γάλλων και οθωμανού αντιβασιλέα ήταν τεταμένες, καθώς το γαλλικό χρέος είχε αγγίξει επίπεδα ρεκόρ, και όταν ο αντιβασιλέας ζήτησε τον λόγο από τον γάλλο πρόξενο και δεν ικανοποιήθηκε από την απάντησή του, του έριξε λέει μια ξανάστροφη. Το γεγονός το πήρε πολύ στα σοβαρά ο Κάρολος Ι’ της Γαλλίας, ο οποίος διέταξε αμέσως μπλόκα στα αλγερινά λιμάνια, κάτι που κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια, μέχρι να βομβαρδίσουν οι Αλγερινοί το πλοίο που μετέφερε τον γάλλο διαπραγματευτή, δίνοντας έτσι την αφορμή στους Γάλλους να κηρύξουν τον πόλεμο. Το ποιος κέρδισε το ξέρουμε όλοι καλά: οι Γάλλοι απέκτησαν την πλήρη κυριότητα της Αλγερίας το 1834…
Ο πόλεμος των 301 ετών για ένα ξυρισμένο μούσι
Απώλειες: Άγνωστες

Ο γενειοφόρος βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ’ της Γαλλίας παντρεύτηκε το 1137 την Ελεονόρα, δούκισσα της Ακιτανίας, παίρνοντας προίκα δύο επαρχίες. Αργότερα βέβαια ο μονάρχης έφυγε για τις Σταυροφορίες και όταν επέστρεψε εμφανίστηκε μπροστά στην καλή του με δέρμα μωρού! Η βασίλισσα δεν εκτίμησε τον ξυρισμένο εαυτό του Λουδοβίκου και απαίτησε να καλλιεργήσει και πάλι το πλούσιο μούσι στο πρόσωπό του. Ο βασιλιάς αρνήθηκε φυσικά και το διαζύγιο ήταν πια γεγονός, όταν και θα ξεκινούσαν οι περιπέτειες: η Ελεονόρα πήγε στην Αγγλία και παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β’, απαιτώντας μετά την ένωση να της επιστραφεί η προίκα από τον αποτυχημένο γαλλικό γάμο. Ο Λουδοβίκος αρνήθηκε για άλλη μια φορά και ο πόλεμος Αγγλίας-Γαλλίας εγκαινιάστηκε με πάσα επισημότητα. Η φονική περιπέτεια θα κρατούσε περισσότερα από 300 χρόνια (1152-1453), αναδεικνύοντας νικητή τη Γαλλία τελικά, αν και η οικονομική καταστροφή ήταν πραγματικότητα και για τις δύο αυτοκρατορίες…
Ο Πόλεμος Al Basoos
Απώλειες: Άγνωστες

Άλλες δύο αραβικές φυλές δοκίμασαν τον δρόμο της σύρραξης, που διάρκεσε και πάλι κάπου 40 χρόνια (494-534) και πήρε το όνομά της από μια γυναίκα… καμήλα! Οι φυλές των Thaglib και Bakr είχαν καμήλες φυσικά και όταν η θηλυκή καμήλα μιας γυναίκας επ ονόματι Al Basoos μπερμπάντισε και ζευγάρωσε με τον επιβήτορα του Kulyab, αρχηγού των Thaglib, ο μεγάλος ηγέτης δεν αναγνώρισε την περίφημη καμήλα και τη σκότωσε. Ο ανιψιός της γυναίκας με την καμήλα, που τύχαινε να είναι και ηγέτης της φυλής των Bakr, πληροφορήθηκε τα τραγικά νέα και ψάχνοντας εκδίκηση σκότωσε τον Kulyab: ο πόλεμος ήταν γεγονός. Η σύρραξη συνεχίστηκε για 4 δεκαετίες και όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν οι αντιμαχόμενοι το παράλογο του πράγματος, έθαψαν τα τσεκούρια του πολέμου…
Οι Πόλεμοι του Μπακαλιάρου
Απώλειες: Καμία

Με το παιγνιώδες αυτό όνομα έμειναν γνωστές οι συγκρούσεις Ισλανδίας και Βρετανίας για τα δικαιώματα αλιείας στις θάλασσες του Βορρά. Όλα ξεκίνησαν το 1958, όταν η Ισλανδία αποφάσισε να αυξήσει τα όρια αλιείας σε μερικά ακόμα χιλιόμετρα, και το 1972 το παράκανε με τα νέα αλιευτικά της σύνορα. Τα πολύτιμα ψαράκια μπήκαν έτσι στο στόχαστρο των δύο χωρών και η συμφωνία που κατέληξαν έμελλε να παραμείνει ενεργή μόλις για 2 χρόνια: τον Νοέμβριο του 1975 θα ξεσπούσε ο τρίτος Πόλεμος του Μπακαλιάρου, με τους Ισλανδούς να επεκτείνουν για μια ακόμη φορά τη θαλάσσια ζώνη αλιευτικής εκμετάλλευσης και τους Βρετανούς να παρατάσσουν τις φρεγάτες για να προστατεύσουν τους ψαράδες τους. Με την παρέμβαση όμως ΗΠΑ και ΝΑΤΟ το θέμα λύθηκε, προς όφελος μάλιστα της Ισλανδίας, όταν η τελευταία απείλησε τη Βορειοατλαντική Συμμαχία να κλείσει τη νατοϊκή βάση στο Keflavik, που ήταν στρατηγικής συμμαχίας για τους Δυτικούς στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής…
Ο Πόλεμος του Μελιού
Απώλειες: Καμία

Εδώ μιλάμε για εδαφικές διεκδικήσεις του 1830 μεταξύ Αϊόβα και Μισούρι. Μια στενή λωρίδα γης μεταξύ των συνόρων των δύο πολιτειών ήταν αντικείμενο διαμάχης και ένοπλες περίπολοι επιφορτίστηκαν πια να φυλούν τα σύνορα, όταν ο σερίφης του Μισούρι πιάστηκε να συλλέγει φόρους στην Αϊόβα και το πράγμα εκτροχιάστηκε. Ο πόλεμος πήρε μάλιστα το όνομά του από τρία επίμαχα δέντρα που ήταν στη ζώνη της διαμάχης και περιείχαν μέλι, τα οποία και πετσοκόφτηκαν από τις αντιμαχόμενες πλευρές! Το πράγμα ήταν έτοιμο να ξεφύγει, αν και επενέβη τελικά το Ανώτατο Δικαστήριο δίνοντας την περιοχή στην Αϊόβα…
Ο Πόλεμος του Χρυσού Σκαμνιού
Απώλειες: 3.000+

Όταν οι Βρετανοί βρήκαν τελικά τον δρόμο τους στην Αφρική, η ανωτερότητα της πυρίτιδας έναντι του τόξου έκαμψε κάθε αντίσταση, αν και το περήφανο βασίλειο των Ασάντι (σημερινή Γκάνα) δεν έλεγε να καταθέσει έτσι εύκολα τα όπλα. Οι βρετανικές δυνάμεις εξόρισαν όμως τον βασιλιά των Ασάντι, ενώ ο βρετανός κυβερνήτης της περιοχής απαίτησε το 1900 να κάθεται πάνω στο χρυσό σκαμνί που έβλεπε συνεχώς στο κατασχεμένο σπίτι του βασιλιά. Μόνο που το χρυσό σκαμνί ήταν ο θρόνος των Ασάντι και ιερό σύμβολο του λαού, κάτι που τους ανάγκασε να πάρουν τα όπλα! Κι αν οι Άγγλοι κέρδισαν τελικά τον πόλεμο, ήταν οι Ασάντι που θα νικούσαν πραγματικά, καθώς ο πόλεμος έγινε για το χρυσό σκαμνί, το οποίο εξαφάνισαν οι Ασάντι και δεν βρήκε ποτέ ξανά ο άγγλος κατακτητής…
Ο Πόλεμος της Γούνας
Απώλειες: 21 άνθρωποι και ένας κυβερνήτης

Τον είπανε Pemmican War και ήταν μια σοβαρή στρατιωτική σύρραξη μεταξύ δύο βρετανικών εταιριών επεξεργασίας γούνας με έδρα τον Καναδά. Οι Hudson’s Bay Company και North West Company μπήκαν σε εμπόλεμες περιπέτειες όταν ο επεκτατισμός της Hudson’s Bay κατάλαβε εδάφη της αντίπαλης εταιρίας, καθώς ήταν πια σαφές ότι η HBC ήθελε το μονοπώλιο στην περιοχή. Σύντομα ο κυβερνήτης πήρε το μέρος της HBC και έβαλε πλαφόν στους βούβαλους που εξόντωνε η NWC, κάτι που εξόργισε τους εργάτες της φίρμας και πήραν τα όπλα! Έκαψαν, λεηλάτησαν και έσφαξαν, με τον εμπορικό ανταγωνισμό να μετατρέπεται σε αντάρτικο πόλεων, καθώς σύντομα στο παιχνίδι μπήκαν και τα στελέχη της HBC! Πώς κατέληξε η περιπέτεια; Το βρετανικό Στέμμα, αηδιασμένο από την εμφύλια σύρραξη, επέβαλε τη συγχώνευση των δύο κολοσσών…