Αιώνιοι φοιτητές. Ένα αιώνιο θέμα συζήτησης…

  Είναι άνθρωποι, είναι φοιτητές και είναι αιώνιοι. Ζουν ανάμεσά μας και εύκολα μπορεί να τους διακρίνει κανείς. Ο άνδρας αιώνιος θα έχει αραιά κάποιες γκρίζες τρίχες στα μαλλιά, ρυτίδες στο μέτωπο και μια κυφωτική στάση στην σπονδυλική του στήλη. Απ’ την άλλη, η γυναίκα αιώνια θα έχει μπόλικο make – up, ρυτίδες γέλιου γύρω απ’ το στόμα και μια αυξημένη αυχενική κύφωση. Αυτοί είναι, μα ας δούμε λίγο ενδελεχέστερα πιο είναι το πρόβλημα με τους αιώνιους φοιτητές.

  Σύμφωνα με πρόσφατα αποκαλυπτικά στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας από τους 596.000 φοιτητές των πανεπιστημίων και των τεχνολογικών ιδρυμάτων, οι 300.000 χαρακτηρίζονται ως μη ενεργοί, είτε γιατί έχουν εγκαταλείψει οριστικά τις σπουδές τους είτε γιατί έχουν καθυστερήσει σημαντικά να πάρουν το πτυχίο τους. Από αυτούς υπολογίζεται ότι κοντά στους 180.000 θα πρέπει να διαγραφούν από τα ιδρύματα, εφόσον βέβαια οι διοικήσεις των ιδρυμάτων κάνουν έγκαιρα αυτά που ορίζει ο νόμος και ξεκαθαρίσουν τα μητρώα τους. Με λίγα λόγια, ο ένας στους δύο φοιτητές περίπου, δεν πατάει σχολή και μένει μη ενεργός, ενώ ένα ποσοστό της τάξεως του 30%, περίπου ο ένας στους τρείς, θα πρέπει να διαγραφεί από τα ιδρύματα. Τραγικό; Για την Ελλαδίτσα μας, όχι, δεν είναι.

  Δεν θα μείνω στο γεγονός της διαγραφής των αιώνιων φοιτητών. Αυτοί θα την βρούνε την άκρη και θα τα μπαλώσουνε, έστω και την τελευταία στιγμή. Γιατί δεν έχει σημασία αν ο φοιτητής σπουδάζει μια σχολή, απλά και μόνο γιατί εκεί τον ‘’έχωσε’’ το μηχανογραφικό του. Από την στιγμή που θα μπει, θα την βγάλει! Αυτό είναι νόμος. Είναι αδιανόητο να σκεφτούμε διαφορετικά. Τι κι αν σε όλα τα σοβαρά πανεπιστήμια του εξωτερικού, άμα ξεφύγεις πάνω από δυο χρόνια σε διαγράφουν αυτόματα; Εδώ έτσι κάνουμε. Αυτό είναι σωστό! Τι ,δηλαδή, τσάμπα πληρώνανε νοίκια και αέρα οι πατεράδες μας; Αν είναι δυνατόν να μην το πάρουμε το κωλόχαρτο στο τέλος! Άκουσον άκουσον!

  Πιο πολύ θα ήθελα να εστιάσω στο ότι ο φοιτητής πια, δεν σπουδάζει κάτι που αγαπάει πραγματικά. Μπαίνει σε μια σχολή και μετά προσπαθεί να την αγαπήσει. Τώρα, αν σ’ αυτήν του την προσπάθεια δεν τα καταφέρει, τότε το πάει αλλιώς. Αγάλι – αγάλι, κι άμα του βγει, του βγήκε. Οι περισσότεροι δεν ξέρανε πως ίσως , κάποτε, τα πράγματα αλλάξουν. Ασχολήθηκαν με άλλα πράγματα που πραγματικά τους άρεσαν και ξέχασαν την σχολή τους. Το θέμα είναι πως, αν ο φοιτητής πραγματικά το αγαπούσε αυτό που σπούδαζε, όπως αγαπάει τον καφέ, την μπάλα, το facebook και τον έρωτα, τότε σίγουρα δεν θα το άφηνε. 

  Βέβαια, το θέμα των ‘’ αιώνιων ‘’ είναι ένα πρόβλημα που πηγάζει από το εκπαιδευτικό σύστημα και καταλήγει ,πάλι, πίσω σ’ αυτό. Ένας παρωχημένος θεσμός παπαγαλίας και ακρισίας, όπως αυτός των πανελλαδικών, δεν θα μπορούσε να είχε διαφορετικά αποτελέσματα. Πλέον, τα παιδιά διαβάζουν, χωρίς να τους νοιάζει τι διαβάζουν. Τους νοιάζει μόνο να μπουν σε μια σχολή που θα τους δώσει μια στοιχειώδη επαγγελματική αποκατάσταση. Όταν πλέον ,όμως, η αποκατάσταση δεν είναι κάτι που θα σου δοθεί αυτόματα από μια σχολή, τότε το ξανασκέφτεσαι. Και τότε ,σίγουρα, θα ζημιωθεί και η τριτοβάθμια εκπαίδευση, και η τσέπη του μπαμπά, αλλά και το βασικότερο όλων, η ψυχολογία του φοιτητή.       

  Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω πως, το κόστος του αιώνιου απέναντι στην πολιτεία είναι πολύ μικρότερο από το κόστος της πολιτείας απέναντι στον αιώνιο. Είτε θέλουμε να το πιστέψουμε είτε όχι, ελάχιστο είναι το ποσοστό των αιώνιων που παράτησαν την σχολή τους για τρίτους, πιο ευτελείς και ανούσιους, λόγους. Αλλού ξεκινάει το πρόβλημα, κι άμα δεν λυθεί από την βάση του, τότε τα υπόλοιπα είναι , δυστυχώς, μάταιος κόπος.