Σεκόγιες: Τα μεγαλύτερα δέντρα του πλανήτη που επιβιώνουν (και επωφελούνται) από τις πυρκαγιές [Εικόνες]

Σεκόγιες: Είναι από τα μεγαλύτερα δέντρα του πλανήτη με ύψος που μπορεί να ξεπεράσει τα 90 μέτρα και ηλικία μερικών χιλιάδων ετών.
Καθώς το Γιοσεμιτ Παρκ στην Καλιφόρνια είναι τυλιγμένο στις φλόγες, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή, υπάρχει ένα είδος δέντρου το οποίο φαίνεται πώς όχι μόνο επιβιώνει, αλλά και επωφελείται από την πυρκαγιά.
Πρόκειται για τις γνωστές πανύψηλες Σεκόγιες (Sequoiadendron giganteum) των οποίων ο φλοιός διαφέρει αρκετά από αυτόν ενός συνηθισμένου δέντρου. Ο Στιβεν Σιλετ, οικολόγος στο Πανεπιστήμιο Χαμπλ Στειτ ο οποίος ειδικεύεται στα ψηλά δέντρα, μιλώντας στο National Geographic για την τεράστια καταστροφή στην Καλιφόρνια, εξηγεί τι επίδραση έχει η φωτιά στις Σεκόγιες.
Όπως εξηγεί ο Σιλερ, οι χοντρές Σεκόγιες προσαρμόζονται έτσι ώστε να επιβιώνουν ακόμη και στις πιο καταστροφικές πυρκαγιές. Διαθέτουν ινώδη, ανθεκτικό στη φωτιά φλοιό που μπορεί να φτάσει σε πάχος τα 60 εκατοστά. Παρά το γεγονός ότι οι πυρκαγιές μπορούν να βλάψουν τα μεγαλύτερα δέντρα, συνήθως δεν τα καταστρέφουν.
Η γιγάντια Σεκόγια είναι το μεγαλύτερο είδος δέντρου στον κόσμο. Φτάνει σε μέσο ύψος τα 50 με 100 μέτρα και μέση διάμετρο 6 έως 8 μέτρα. Η μεγαλύτερη Σεκόγια που έχει καταγραφεί έφτανε τα 94,8 μέτρα με διάμετρο 17 μέτρα, ενώ ενδεικτικό της ανθεκτικότητας τους, είναι το γεγονός ότι η αρχαιότερη Σεκόγια που έχει καταγραφεί εκτιμάται ότι έχει ηλικία 3.500 ετών.
Ωστόσο εκτός από ανθεκτικές στη φωτιά, οι Σεκόγιες είναι ίσως τα μόνα δέντρα που επωφελούνται από αυτή. Η θερμότητα κάνει τα κουκουνάρια τους ανοίξουν, ενώ οι φλόγες εξαλείφουν τα ανταγωνιστικά φυτά των οποίων η τέφρα χρησιμεύει ως λίπασμα για τις Σεκόγιες.
Όπως εξηγεί ο Σιλετ:

«Δεν είναι πώς οι Σεκόγιες χρειάζονται τη φωτιά να εξαπλώσουν τους σπόρους τους, αλλά ζουν σε ένα "εύφλεκτο" περιβάλλον και έχουν "εκπαιδευτεί" να επιβιώνουν σε αυτό»

H πυρκαγιά μπορεί να μειώσει τον ανταγωνισμό για τις Σεκόγιες και να τους παρέχει τέφρα ως λίπασμα αλλά εν τέλει τα κουκουνάρια θα ανοίξουν μόνα τους. «Μια μέση Σεκόγια φιλοξενεί πάνω από 100.000 κουκουνάρια» αναφέρει ο Σίλετ. Αυτά είναι αρχικά πράσινα όταν είναι ζωντανά, που σημαίνει ακόμα φωτοσυνθέτουν, παράγοντας μερικά από τα σάκχαρα που χρειάζονται για την ανάπτυξή τους. Κάθε κουκουνάρι μπορεί να ζήσει 10 με 20 χρόνια και στη συνέχεια πεθαίνει, γίνεται καφέ και «σκάει» απλώνοντας τους σπόρους της Σεκόγιας.
Όταν υπάρχει πυρκαγιά, που σκοτώνει ένα μεγάλο ποσοστό των κουκουναριών αναγκάζει τη Σεκόγια να ρίξει τους σπόρους της μαζικά, ωστόσο μέχρι τη στιγμή που οι σπόροι θα βγουν στο έδαφος των δασών, η φωτιά έχει προχωρήσει, και η γη έχει κρυώσει.
Όπως αναφέρει ο Σιλετ στο National Geographic:

«Οι Σεκόγιες στο πάρκο Γιοσεμίτ είναι μόνο ένα μικρό μέρος της εικόνας της επιτυχίας του είδους. Οι Σεκόγιες είναι καλά προσαρμοσμένες για να επιβιώσουν σε πυρκαγιές. Είναι απίστευτα δέντρα.»

Οι σεκόγιες φύονται σε μεγάλο υψόμετρο, αντέχοντας το κρύο, τη δυνατή χιονόπτωση αλλά και τους κεραυνούς. Η ομάδα του Στιβ Σίλετ ανακάλυψε πολλά νέα στοιχεία όπως ότι αυτά τα μεγάλα σε ηλικία δέντρα αναπτύσσονται ακόμα και μάλιστα με ταχύτερους ρυθμούς όσο περισσότερο γερνούν.

Οι σεκόγιες ήταν αντικείμενο μεγάλου θαυμασμού όταν τις ανακάλυψαν οι πρώτοι άποικοι τον 19ο αιώνα.

Οι δυσκολίες στην υλοτόμηση έσωσε τις γιγάντιες σεκόγιες από τη μοίρα άλλων δασών.