ΠΑΝΣΕΛΛΗΝΟΣ ΑΘΗΝΑ ΙΟΥΛΙΟΣ 2015 PHOTO KOSTAS AVORITIS

 Φεγγαράκι μου λαμπρό
Φέγγε μου να περπατώ
Να πηγαίνω στην αυλή της
Και να κλέβω το φιλί της

Ο ήλιος μας δίνει φως, αλλά το φεγγάρι προσφέρει την έμπνευση. Αυτός που κοιτάζει τον ήλιο με γυμνό μάτι μπορεί να τυφλωθεί. Αυτός που κοιτάζει το φεγγάρι με γυμνό μάτι, μπορεί να γίνει ποιητής



 Φεγγαράδες στις Κυκλάδες,
με ξενύχτια και βαρκάδες,
με φωτιές στην παραλία
εεεεεεεεεεε, έρωτα καημέ,
δυο καρδιές που γίναν μία

 Γαλάζιο φεγγαράκι,
πάντα νέο μας κοιτάς.
Πώς αντέχεις στους αιώνες
και ποτέ σου δεν ζητάς.

 Γαλάζιο φεγγαράκι,
τους ανθρώπους μην κοιτάς.
Μην πιστέψεις όσα κάνουν,
είναι λάθος να ζητάς

 Γαλάζιο φεγγαράκι,
παίρνω απόψε λίγο φως.
Είσαι πειρασμός τη νύχτα,
πώς περνάει ο καιρός

σαν ζητάς, σαν ζητάς,
κι όμως φεύγεις, πας, πετάς.

 Του φεγγαριού η αχτίδα
λαξεύει κατά` δω
στις στέγες αλητεύει
βαδίζει στο κενό.

 Ανάβει και για χάρη μου
φωτίζει όλα τα χνάρια
Και τ’ άστρα μαξιλάρι μου,
του ονείρου μου φανάρια

Φεγγάρι πάει κι έρχεται,
γεμίζει και αδειάζει
Μισός αν είναι χαίρεται,
ολόγιομο γιορτάζει