Ανταρκτική: ανακαλύφθηκε σημειωματάριο που ανήκε σε επιστήμονα της Terra Nova

Οι πάγοι της Ανταρκτικής έλιωσαν και αποκάλυψαν το σημειωματάριο που ανήκε σε επιστήμονα της Terra Nova, της τραγικής αποστολής του Ρόμπερτ Σκοτ!
Ένα φωτογραφικό σημειωματάριο που ανήκε σε επιστήμονα της Terra Nova, της τραγικής εξερευνητικής αποστολής του Ρόμπερτ Σκοτ στην Ανταρκτική, ανακαλύφθηκε πρόσφατα, αφού έμεινε επί έναν αιώνα φυλακισμένο στους πάγους.
Το τετράδιο, η ανακάλυψη του οποίου ανακοινώθηκε από το Ίδρυμα για την Ανταρκτική και τη Νέα Ζηλανδία, ανήκε στον Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ και βρέθηκε εξαιτίας της τήξης των πάγων, έξω από τη βάση Terra Nova, από το όνομα του φαλαιονοθηρικού σκάφους που μετέφερε τον Ρόμπερτ Σκοτ και την 60μελή αποστολή του στην Ανταρκτική.

Ο διευθυντής του Ιδρύματος, ο Νάιτζελ Γουότσον, έκανε λόγο για "συγκλονιστικό εύρημα" και δήλωσε ότι οι σελίδες του έχουν σταλεί στην Νέα Ζηλανδία για να αποκατασταθούν και να βιβλιοδετηθούν πριν σταλούν πίσω στην Ανταρκτική, όπου το Ίδρυμα δραστηριοποιείται στην διατήρηση πέντε τοποθεσιών που χρησιμοποιήθηκαν κατά τις αποστολές των Ρόμπερτ Σκοτ, Ερνεστ Σάκλετον και Εντμουντ Χίλαρι.
Αφού έφθασε την Ανταρκτική, η εξερευνητική αποστολή του πλοιάρχου Σκοτ χωρίσθηκε σε δύο ομάδες. Στις 17 Ιανουαρίου 1912 η υπό τον Σκοτ ομάδα έφθασε στον Νότιο Πόλο για να διαπιστώσει ότι ο Νορβηγός Ρόαλντ Αμούνδσεν είχε πατήσει πρώτη τον Πόλο, 34 ημέρες πριν.

Στον δρόμο της επιστροφής ο Ρόμπερτ Σκοτ και οι σύντροφοί του βρήκαν τον θάνατο, εξαιτίας της ασιτίας και των ακραίων μετεωρολογικών συνθηκών.
Ο Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ ανήκε σε μία άλλη ομάδα, η οποία προχώρησε κατά μήκος της ακτής για να να πραγματοποιήσει επιστημονικές παρατηρήσεις, όμως η βάση στην οποία εργαζόταν αποκλείσθηκε από τους πάγους, παγιδεύοντάς τον και εμποδίζοντας την προσέγγιση πλοίου.
Ο Λέβικ και οι πέντε σύντροφοί του επέζησαν σκάβοντας στους πάγους για να δημιουργήσουν καταφύγιο και διατρεφόμενοι με πιγκουίνους και φώκιες.

Το καρνέ του Λεβίκ δεν περιέχει σημαντικές αποκαλύψεις. Περιέχει ημερομηνίες, περιγραφές και στοιχεία φωτογραφιών από την έναρξη της αποστολής.
Οι σημειώσεις παραπέμπουν σε σειρά φωτογραφιών που σήμερα ανήκουν στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Σκοτ του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ.

Το όνομα του Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ ήρθε στο προσκήνιο το 2012, όταν ερευνητές του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου ανακάλυψαν άρθρο του με τίτλο "Σεξουαλικές Πρακτικές των Πιγκουίνων Αντελί (Πυγοσκελίς Αντέλια) ", στο οποίο ο εξερευνητής περιγράφει λεπτομερώς τις παρατηρήσεις του για τις "ανάρμοστες" συμπεριφορές των πιγκουίνων, οι οποίοι "ρέπουν προς ομοφυλοφιλικές και νεκροφιλικές πρακτικές".
Ο εξερευνητής ήταν τόσο σοκαρισμένος από την "εξαχρείωση" των πιγκουίνων που είχε επιλέξει να γράψει ορισμένες από τις παρατηρήσεις του στα Ελληνικά, για να περιορίσει το αναγνωστικό κοινό τους.
Άλλωστε το άρθρο του κυκλοφόρησε μεταξύ περιορισμένου κύκλου επιστημόνων και δεν δημοσιεύθηκε.
Ο Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ επέστρεψε από την τραγική αποστολή Terra Nova. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε την μάχη της Καλλίπολης και στη συνέχεια εργάσθηκε στις υπηρεσίες Πληροφοριών του βρετανικού στρατού. Πέθανε το 1956.

Η επική ιστορία του Ρόμπερτ Σκοτ
Βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα, μια εποχή κοσμοϊστορικών ανακαλύψεων σε όλα τα πεδία. Στην εποχή αυτή το ενδιαφέρον ολόκληρης της ανθρωπότητας κρατούσε αμείωτο η τιτανομαχία μεταξύ δύο μεγάλων εξερευνητών. Το έπαθλο ήταν η κατάκτηση του πιο αφιλόξενου μέρους στην επιφάνεια της Γης: Του Νότιου Πόλου. Οι δυο εξερευνητές, ο Νορβηγός Ρόαλντ Άμουνδσεν και ο Βρετανός Ρόμπερτ Σκοτ, στοιχημάτισαν σχεδόν την ίδια τους της ζωή στο παράτολμο αυτό εγχείρημα και τελικά ο ένας έχασε το στοίχημα. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η αποστολή προς το νότο ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου 1911 για τον Σκοτ και στις 19 Οκτωβρίου για τον Άμουνδσεν. Στις 4 Ιανουαρίου 1912 και μετά από πορεία εκατοντάδων χιλιομέτρων μέσα στους πάγους ο Σκοτ όρισε τους τελευταίους 5 άνδρες που θα πραγματοποιούσαν την τελική εξόρμηση προς τον Νότιο Πόλο. Η ομάδα βάδισε με επικεφαλής τον ίδιο και έφθασε στον πόλο στις 17 Ιανουαρίου 1912, μόνο για να διαπιστώσει ότι ο Άμουνδσεν είχε φτάσει πρώτος, πέντε εβδομάδες νωρίτερα.
Ο Σκοτ απογοητευμένος έγραψε στο ημερολόγιό του: “Όλα τα όνειρα μας εξανεμίστηκαν. Θεέ μου, τι απαίσιο μέρος”. Όμως η πραγματική οδύσσεια για τον Σκοτ και τους άντρες του μόλις άρχιζε.
Η ομάδα ξεκίνησε την επιστροφή της στις 19 Ιανουαρίου.

Ένας, ένας οι σύντροφοι του Σκοτ κατέληγαν, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Λόρενς Όουτς ο οποίος οικειοθελώς έφυγε από την σκηνή της ομάδας για να πεθάνει μόνος, καταλαβαίνοντας ότι οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. “Ίσως λείψω για λίγο” ήταν τα τελευταία του λόγια, όπως τα κατέγραψε ο Σκοτ.
Τελικά στις 19 Μαρτίου και μόλις 18 χιλιόμετρα μακριά από τον σταθμό ανεφοδιασμού και τη σωτηρία, οι αποκαμωμένοι επιζήσαντες κατασκήνωσαν για τελευταία φορά εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας. Η χιονοθύελλα κράτησε 10 ολόκληρες μέρες μη επιτρέποντας στον Σκοτ και στους άντρες του να κάνουν βήμα. Οι προμήθειες τους εξαντλήθηκαν και στις 29 Μαρτίου ο Σκοτ έγραψε στο ημερολόγιό του: “Τελευταία καταχώρηση. Για το όνομα του Θεού φροντίστε τους ανθρώπους μας.”
Τα παγωμένα σώματά τους ανακαλύφθηκαν οκτώ μήνες αργότερα, όταν πια “άνοιξε” ο καιρός, από την υπόλοιπη αποστολή που τους περίμενε στον σταθμό ανεφοδιασμού.